In het jaar 2000 waren er in totaal vijftien versterkte grensmuren en -hekken tussen soevereine naties. Vandaag zijn er fysieke barrières op drieënzestig grenzen die naties verdelen over vier continenten. In deze registratie van een lecture-performance, opgenomen in de voormalige studio’s van Radio Free Berlin, reflecteert Lawrence Abu Hamdan aan de hand van drie casussen op de doordringbaarheid van deze muren. Wetenschappers ontwikkelden een technologie waardoor ze aan de hand van de analyse van muons — onzichtbare kosmische deeltjes — doorheen oppervlaktes geraken die voorheen zelfs voor röntgenstraling voor het zicht verborgen bleven. 

Opgenomen in Wenen gedurende de verdeeldheid zaaiende verkiezingen van 2016, schetst de bezoekende buitenstaander Buerkner een indruk van de stad. In deze opmerkelijke stereoscopische film komen twee verschillende beeldstromen door de blik van de kijker samen in een ruimtelijke eenheid. Aykan plaatst verschillende 3D beelden naast elkaar met het opzet het stadslandschap te mystificeren en te vernieuwen. In eerste instantie, is het resultaat beklemmend en desoriënterend, het oog is niet in staat te vatten wat het ziet, maar van zodra het effect zich nestelt, wordt het duidelijk dat de stad ervaren wordt vanuit een volledig nieuw perspectief.

No es (het is het niet) is een cumulatief gedicht van Mariano Blatt, wiens constant schrijfproces een heel leven duurt. De tekst van het gedicht, waar verzen aan toegevoegd worden over een periode van dagen, maanden, zelfs jaren, kan elk onderwerp aanraken: beelden, mensen, herinneringen, landschappen, zinnen, ideeën, etc. Met die lijst van dingen die ‘lijken te zijn maar het niet is” in zijn hoofd, observeert Williams in zijn film Parsi in een voortdurende beweging mensen en ruimtes met als doel een ander gedicht te creëren dat streelt, vastloopt en rondraait naast No Es.