Het Siberische Boerjaat is een van de bijna 2600 talen die zal verdwijnen. In deze performance zingt Papaeva herhaaldelijk twee zinnen uit een Boerjatisch lied dat Yokhor heet. Het danslied wordt meestal uitgevoerd in grote groepen tijdens grote festivals zoals het zomerfestival of Chinees nieuwjaar. Ze zingt de enige twee zinnen die ze zich kan herinneren die zich ruwweg laten vertalen als: “Op de aarde die zacht is als vilt. Laten we samenkomen in een cirkel en dansen.”

Abareshi haalt inspiratie uit hun ervaring van chronisch ziek te zijn. Hun opvatting over het lichaam en identiteit wordt gevoed door een genetische bloedafwijking die intense pijn veroorzaakt en een toenemende lichamelijke achteruitgang veroorzaakt naarmate de kunstenaar ouder wordt. Door middel van gebaren en performatieve acties onderzoekt Abareshi de complexiteit van het leven met een lichaam dat voortdurend wordt gecontroleerd, onderzocht en voelt als een proefkonijn.

Al filmend maakt de kunstenaar een feministische en seksuele reis door Stockholm, vastbesloten om terug te nemen wat ze denkt dat van haar gestolen is. Het is een manifestatie, een ceremonie en een herovering van de openbare ruimte.

Carol Macho spreekt ongeveinsd over zichzelf als een seksuele vrouw. Ze stelt dat er te weinig over vrouwelijke seksualiteit gesproken wordt: “They don’t talk about sex, they talk about theory."

“Sometimes I make sounds because I like them, sometimes I make sounds because they are necessary.” In een intieme videoperformance deelt la Barbara haar haast bovenmenselijk zingen en spreekt ze al improviserend over zichzelf als reiziger, als vrouw en als kunstenaar. Het werk is opgenomen in een kamer in The Hotel Steiner waar 15 kunstenaarsvideo’s werden gemaakt op uitnodiging van Fluxus kunstenaar Ben Vautier.