Geïnspireerd door de esthetische en sensuele geneugten van Italië, speelt Prouvost met het historische idee om het Middellandse Zeegebied te bezoeken op zoek naar inspiratie. 

Vey Duke en Battersby steken de draak met hun eigen tekort aan inspiratie: een vrouw bekent dat ze naakt Frans spreekt omdat ze geen goede ideeën heeft, maar geeft dan toe dat haar oplossing niet echt origineel is. “I hate the fine arts, i am disgusted by the fine arts, because, um, the fine arts are always made with artifice.” 

Prouvost parodieert haar eigen rol als regisseur en onze rol als publiek, ze brengt onze aandacht bij de vertoningsruimte zelf. “Kom binnen, ik ga jullie een aantal dingen uitleggen. Enkel over u en de ruimte waarin we zijn. het is nogal warm hierbinnen, je zou je jas moeten uittrekken...” 

De Luikse, zelfverklaarde ‘kunstenaar van de middelmatigheid’ maakt en hermaakt zijn werk sinds 1965 met een constante nadruk op zelfspot, het falen en het absurde. In deze video gaat Lizène de uitdaging aan om zijn lichaam in het kader te laten passen terwijl de camera steeds dichter en dichter komt. 

De ontdekking van het speelgoed van een kind: een kleine metalen blauwe theepot als een groot raadsel voor een archeoloog in de toekomst. De wetenschapper, die geen informatie meer ter beschikking heeft van de 20e eeuwse beschavingen, probeert geduldig de betekenis van dit object te achterhalen.

Wantee was aanvankelijk opgevat als een onderdeel van Prouvosts installatie voor de tentoonstelling ‘Schwitters in Britain’. De titel van het werk is geïnspireerd op de bijnaam van de gezel van de Dadaïst Schwitters, Edith Thomas, omwille van haar gewoonte om te vragen ‘want tea?’. De protagonist is hier echter Prouvost haar ingebeelde grootvader, die wordt omschreven als een conceptuele kunstenaar en goede vriend van Kurt Schwitters.