Sherwin maakte deze film als reactie op zijn dochter’s ontdekking van taal, deels geïnspireerd op het boek La représentation du monde chez l’enfant (1929) van kinderpsycholoog Jean Piaget. “Een grote bron van inspiratie waren haar vragen over de wereld – in de eerste plaats vragen die te maken hadden met haar percepties van de fysieke wereld en, toen ze ouder werd, met sociaal gedrag. Deze ‘onschuldige’ vragen leken me (behalve haast onmogelijk om te beantwoorden) van een filosofische grootteorde die een uitdaging vormden voor diepgewortelde ‘waarheden’ over de wereld. Ze maakten me duidelijk dat ‘kennis’, verborgen en opgedaan, in tarijke begripsdomeinen de plaats inneemt van rauwe perceptie.” (GS)

“Een handgemaakte dagboekfilm op basis van alternatieve processingtechnieken, chemische behandelingen en experimenten met optische en contactprinting. Een geschiedenis van verminkte oppervlakken, een bevraging, een verbeelding – voor de tekens die we zien en de tekens die we maken, voor de talen die we kunnen zien en de talen die we proberen te leren. Geschreven in de krassen op de vloeren, de littekens op de handen, de chemische afdrukken in de filmemulsie: deze talen van ervaring zijn onstabiel, hun vocabularia voortdurend wisselend met het voorbijvlieden van de tijd.” (DG)

Een fascinerende, disjunctieve conundrum van taal, beeld en klank, waarvan de syntax ons blijft ontglippen. Een citaat van filmmaker Hollis Frampton kan hier van toepassing zijn: “het is alsof de vormgeving van het betekenisvolle een ultieme chemische origine heeft, ‘stukjes spraak’ worden gecombineerd in propositionele molecules door middel van elektrovalente aantrekking, of, waar die aantrekking ontbreekt, blijven rondzwerven als vrije radicale elementen. Als kunst al een wetenschappelijke missie heeft, dan is het wel het onthullen van dergelijke mechanismen, in een nonlineaire uitbeelding van de gelegenheid van betekenis. Want betekenis is niet te vinden, of het nu gaat over beeld of woord, in dingen, maar wel in mensen.”