At Uluru wordt voor­af­ge­gaan door Waterfall (1984), een ande­re mys­tie­ke stu­die van een belang­rijk Australisch natuur­mo­nu­ment – in dit geval de MacKenzie Falls in Grampians National Park, Victoria. Waterfall is een van de meest leven­di­ge voor­beel­den van de Cantrills’ gebruik van het kleu­ren­pro­ce­dé op basis van drie apar­te film­stro­ken. Het weer­spie­gelt hun inte­res­se in de begin­da­gen van de kleu­ren­fo­to­gra­fie en de speel­film. Net als in de Uluru-films pro­be­ren de film­ma­kers hier een fil­mi­sche prak­tijk te ver­bin­den met de fysie­ke, mys­te­ri­eu­ze wereld.

At Uluru is het resul­taat van de eer­ste reis die de Cantrills maak­ten naar Centraal-Australië in 1977. De film evo­ceert hun gevoel van ont­zag wan­neer ze gecon­fron­teerd wor­den met de monu­men­ta­le struc­tuur van Uluru, die zowel sta­tisch als voort­du­rend in ver­an­de­ring is door de wis­sel­wer­king van licht en vorm. Voor de Cantrills ont­snapt de rots ener­zijds aan elke fil­mi­sche docu­men­ta­tie, maar biedt ze tege­lij­ker­tijd krach­ti­ge meta­fo­ren en sug­ges­ties voor hun prak­tijk. Onaangetast en groot­ser dan eni­ge artis­tie­ke pogin­gen om hem te ​‘cap­te­ren’, biedt de enig­ma­ti­sche mono­liet de film­ma­kers de moge­lijk­heid om een mys­te­ri­eu­ze, cre­a­tie­ve syn­the­se tus­sen inhoud en vorm, land­vorm en film­vorm te verkennen.

— At Uluru wordt zeer zel­den ver­toond en is enkel te zien via film­prints, in tegen­stel­ling tot The Second Journey (To Uluru) (1981), waar­in de film­ma­kers de plek opnieuw bezoeken. —

“We are inte­rested in a con­ti­nuing dia­lo­gue bet­ween con­tent and form. We also see this syn­the­sis of lands­ca­pe and film form as brin­ging together our atti­tu­des as citi­zens to the con­ser­va­ti­on of land, forests and seas­ho­re, and to Indigenous land rights. We have no dif­fi­cul­ty in sha­ring the Indigenous belief that the lands­ca­pe is the repo­si­to­ry of the spi­ri­tu­al life of this con­ti­nent.” (Arthur and Corinne Cantrill, 1982)