Scenes for a Revolution
In deze film herbekijkt Karlin het materiaal dat hij maakte voor zijn eerdere vierdelige reeks over Nicaragua, en keert hij er terug om de geschiedenis en de verwezenlijkingen van de Sandinistische regering te beschouwen en te peilen naar de vooruitzichten voor de democratie nadat de Sandinisten de verkiezingen verloren in 1990. “Tien jaar lang hadden de Sandinistas geprobeerd om democratie te vertalen in toegang tot onderwijs en gezondheidszorg, een sterk nationaal bewustzijn en het ontwikkelen van een gevoel van collectieve verantwoordelijkheid. Nu werd Nicaragua in één snelle beweging plots geassocieerd met de politieke situatie van Oost-Europa. Het was alsof verschillen, identiteiten, afzonderlijke geschiedenissen allemaal elektronisch en democratisch konden worden geblokkeerd. Op dat moment had iedereen de mond vol van het woord ‘democratie’. Wat het betekende, hoe het voelde, wat het zou kunnen zijn in tegenstelling tot wat het was, daar durfde niemand zich over uit te spreken. Alsof democratie om echt werkbaar te zijn per definitie waardevrij en ordeloos moest zijn, alsof je erover mocht horen, maar het niet mocht zien. Alsof democratie enkel draaide om het recht alleen gelaten te worden... Gedurende tien jaar was Nicaragua niet uit het nieuws geweest. En nu het officieel tot een democratisch land was uitgeroepen, werd er nauwelijks iets over vernomen. Alsof democratie niet diende om stemmen te laten horen maar om ze het zwijgen op te leggen. Een effectieve bevestiging dat de geschiedenis en al haar wandaden officieel tot een einde waren gekomen. Toch waren deze beelden, die je zo vaak kunt zien in films over de derde wereld, in die mate dat ze net daardoor weer onzichtbaar worden, het resultaat van een bittere armoede die men niet had kunnen wegwerken.” (MK)