“Ik begon Oekraïens te leren met de leraars in het dorp Legedzine. Het was heel moeilijk voor hen omdat ze geen Engels praatten en mijn kennis van het Russisch heel beperkt was. Wanneer ze me de maanden van het jaar leerden, moesten ze bepaalde zaken aanwijzen. Het was juni en ze waren Leipen – Lindebloemen – aan het drogen. Ze vertelden me de naam en wezen naar de bloem. Op die manier doorliepen ze alle maanden, en ik zag er meteen een idee voor een film in.” (NU) 

Videodiary toont de verhalen en gevechten van Umans zelfopgelegde immigratie, haar zoektocht naar een gevoel van verbondenheid met het gebied dat haar voor-ouders een eeuw daarvoor hadden verlaten. Ze deelt de dieptepunten van vervreemding en spijt, maar ook de spontane vrijgevigheid en vriendschap van de lokale babushky. Uman maakt de camera tot een deel van zichzelf, als een prothese. Haar relatie tot de camera wordt duidelijk tijdens haar ontmoeting met Hassidische pelgrims: ze confronteert hun argwanende blik met die van de camera die ze weigert neer te leggen.Videodiary 2-1-2006 to Present is een werk in wording, onvolmaakt, eerlijk en menselijk.