“Standard Time was het tweede werk dat het vocabulair van de camerabeweging verkende, gebruik makende van horizontale en vertikale zwenkingen van een statief. Op de klankband wordt de radio gebruikt als muzikaal instrument. Ik ‘bespeelde’ het met behulp van de volume- en kanaalknoppen, bas en treble. De klank imiteert in zekere zin de visuele bewegingen van de film.” (MS) 

“De haven van Vancouver, met zijn treinsporen, bergen en voorbijvarende schepen, wordt een landschap van vloeiende transformatie, terwijl drie wintermaanden worden gecompresseerd in tien minuten. Wat me interesseerde aan het shot waren de horizontalen – treinsporen, het water, de bergen, de hemel – en de manier waarop die elementen zouden veranderen.” (DR) 

Opus 40gaat over herhaling: in werken en leven, door vermenigvuldiging en serie, voor patronen en ritmes, in orde en onthulling. Het is gefilmd in de Enterprise Foundry, Sackville, New Brunswick. Er zijn fragmenten te horen uit Gertrude Stein’sThe Making of Americans. 

“Interieur Interiors (To A.K.) creëert een cinematografische ruimte die afgescheiden blijft van representatie, ontkoppeld van het profilmische maar toch nog geldend als een illusie van ruimtelijkheid. Het is een film die weifelt tussen de voorstelling van de onderbroken projectiestraal als een beeld.. en diens voorstelling als een non-beeld, als een belichting van het oppervlak waarop het valt. De kloof tussen deze uitersten wordt door Grenier’s film aangegeven als de rauwe data van cinema, de interval waarin de structurele aspecten van het medium’s afbeelding van ruimte worden onthuld.” (Grahame Weinbren and Christine Noll Brinkmann) 

“Tal van filmmakers verkennen ruimte en landschap met film. [...] Ellie Epp’s Trapline is in al zijn gekoeldheid de mooiste van al: een sequentie van geometrisch georganiseerde shots, gefilmd in de publieke baden van Silchester Road in Londen, levendig met afwisselingen, rimpelingen en reflecties van licht, binnen de continue, weerkaatsende klankruimte van het gebouw.” (Tony Reif) 

“Ooit beschreven als ‘een collectie van uitzichten op een persoonlijk verleden’. Time’s Wake (Once Removed) maakt gebruik van materiaal van een vroegere versie, die was gebaseerd op materiaal dat ik jarenlang had verzameld tijdens mijn verblijven in mijn ouders huis in L’Ile d’Orleans, Quebec. Het bestaat uit home movies en andere soorten beelden. In deze film is de camera in de eerste persoon, als uitbreiding van de werkelijkheid in home movies, een levende, participerende entiteit. De film representeert een fraai maar afstandelijk artefact, een vreemde contradictie tussen levendigheid en verstardheid.” (VG)