01: In der Dämmerstunde Berlin de l’aube à la nuit + Cellule 719

31 March, 2018 - 20:00
Paddenhoek

 

In the presence of Annik Leroy.

 

Followed by
CONVERSATION WITH ANNIK LEROY
In the framework of DISSENT !, an initiative of Courtisane, Auguste Orts and Argos.

In der Dämmerstunde Berlin de l’aube à la nuit

Annik Leroy
,
BE
,
1980
,
16mm
,
b&w
,
67'

Two years have passed since my first trip to Berlin. This month of October shows me the picture of my loneliness. I can still hear the sound of my footsteps on the Landwehrkanal, their crunching, and then the silence, the silence of a city. These empty roads, whose desolation confuses me; a moment of love imprinted on my memory.” Paris - October 1980

“Met deze film probeer ik terug te keren op mijn stappen, om mijn verhaal te reconstrueren, mijn reis door de ruïnes, buurten en straten van Berlijn. Ik filmde de dialoog die plaatsvond tussen de stad en mezelf en de zwerftochten in de oude buurten (Moabit, Kreuzberg, Wedding), plaatsen waar je nog de meeste sporen van het verleden, of wat ervan overblijft, kan terugvinden.” (AL)

The feeling of finding oneself back in Berlin, a year later, to end a story. Searching for a past that no longer exists; an emotion in this city, which, the longer I walk around, increasingly resembles others, a city like any other … Bahnhof Zoo, to come back here, take the train to Paris, and start all over.” Berlin - November 1980

 

French & German with English subtitles

Cellule 719

Annik Leroy
,
BE
,
2006
,
video
,
b&w
,
15'

Er is nauwelijks beeld in Cellule 719: af en toe zien we een glimp van water, maar verder is de film voornamelijk zwart. De teksten die in het grijs op het scherm verschijnen zijn afkomstig uit ‘Ein brief Ulrike Meinhofs aus dem Toten Trakt’, een brief die in 1972 werd geschreven door het RAF-lid Ulrike Meinhof, toen ze net opgesloten was. Voor Annik Leroy is dit video-project maar een tussenhalte in een langer proces, een onderzoek naar de historische RAF, maar nog meer naar de psychologische mechanismen van terreur, en de persoonlijkheidsstructuur van een publieke figuur die in volkomen isolement wordt overgeleverd aan haar meest private zelf. (Edwin Carels)

 

The feeling that time and space are encapsulated within each other—

The feeling of being in a room of distorting mirrors—

Staggering—

Afterwards, terrifying euphoria that you’re hearing something—besides the acoustic difference between day and night

— Ulrike Meinhof, 1972-1973