Brasiliários is geïnspireerd op twee verhalen van schrijver Clarice Lispector, Five Days in Brasília en Brasília Esplendor. In de film van Bazi en Porto reist Lispector, gespeeld door Cláudia Pereira, de moeder van Ana Vaz, doorheen de iconische modernistische architectuur van Brasília. De soundtrack van de film is gemaakt door de vader van Ana Vaz, kunstenaar en componist Guilherme Vaz. Hij was een van de pioniers binnen de geluids- en conceptuele kunst bij het begin van het gebruik van musique concrète in de Braziliaanse cinema en componeerde de soundtracks van meer dan 60 films. Hij was medeoprichter van de Experimental Unit of the Museum of Modern Art in Rio de Janeiro (1968-1970) en was een van de vier Braziliaanse deelnemers aan de Information tentoonstelling in het Museum of Modern Art in New York, 1970.

Portuguese spoken, English subtitles

Sacris Pulso, Vaz’ eerste film die ze maakte als student aan het Royal Melbourne Institute of Technology, deconstrueert de persoonlijke vervlochten oorsprongsmythes van haar geboortestad Brasília en haar eigen geboorte. Vaz koos er niet bewust voor om filmmaker te worden; Sacris Pulso ontstond vanuit haar onderzoek naar de Australische experimentele cinema, in het bijzonder de films van Arthur en Corinne Cantrill en het werk van Dirk de Bruyn over trauma. Tijdens dit proces kwam Vaz tot de vaststelling dat ze een found footage-film aan het maken was, bewoond door de aanwezigheden van haar moeder en vader, die elkaar ontmoetten tijdens het draaien van Brasiliários (1986), de film van Zuleika Porto en Sérgio Baz. Sacris Pulso begint met een citaat uit Medea van Euripides — “Bij het begin zal ik beginnen” — en hergebruikt scènes uit Brasiliários.

Een bespiegeling en mijmering over een tegelijk echte en verzonnen stad. Entre temps, gerealiseerd door Ana Vaz als student aan Le Fresnoy, positioneert een moderne Franse woonwijk als een site met een geladen en verschuivende betekenis.

Portuguese spoken, English subtitles

Forma Livre (Free Form) bevat schetsen van Brasília en audio van interviews waarin de architecten Oscar Niemeyer en Lucio Costa bevraagd worden over het bloedbad aangericht onder de inheemse candango arbeiders tijdens de constructie van de hoofdstad. Vanuit een interesse in discrepanties tussen discours en praktijk, plan en realiteit, monument en ruïne, onthult de kunstenaar twee mytische figuren die weigeren een tragedie te erkennen. (Videobrasil)

Portuguese spoken, English subtitles

Les mains, négatives, een verwijzing naar Marguerite Duras’ Les mains négatives, is volledig opgebouwd vanuit één enkel beeld, geprint op een postkaartje dat werd gevonden op de vlooienmarkt van Saint-Ouen in Parijs. Het is een afbeelding van een katholieke missionaris die jonge Malagassische kinderen leert bidden met een rozenkrans — “het beeld straalt het volle geweld van dit gebaar uit, dat des te gewelddadiger naar voren komt in het format van de postkaart”.

De schilderijen van handen die gevonden werden in de Magdalénien Grotten van Sub-Atlantisch Europa worden negatieve handen genoemd. De contouren van deze handen — uitgestrekt op de rotswanden — tekenen zich af in kleur. Meestal blauw, zwart. Soms rood. Er is voor deze praktijk nog geen uitleg gevonden. Van de Bastille in Parijs tot de Champs-Elysées reist Les mains négatives in één lang shot doorheen de lege straten bij zonsopgang. De beelden van de ontwakende stad en de nacht die plaatsmaakt voor de dag, worden bewoond door de voice-over van Duras, die reflecteert over liefde en verlies en verre plaatsen.

French spoken, English subtitles