“Projectie-instructies: twee 1000’ reels moeten naast elkaar worden geprojecteerd op een heel groot scherm of twee schermen met normale afmetingen / de projectoren moeten identiek zijn: dezelfde focale lengte van de lenzen, dezelfde intensiteit van de lampen, afneembare speakers / elke reel heeft een eigen klankspoor en beide moeten worden afgespeeld met hetzelfde volume en treble voluit / de afneembare speakers moeten worden geplaatst aan weerszijden van de ruimte, tussenin het scherm en de projectoren, voor stereo effect / synch de linker en rechter reels door het juist plaatsen van de titels en credits aan het begin van elke reel / de correct reels voor linker en rechter projectoren worden aangeduid op de ‘head leaders’.”

“Andere recente werken zijn samengesteld door het herfotograferen van ‘flicker’ beelden met behulp van een zelfgemaakt systeem, waarin het projectorelement geen shutterblad of grijparm heeft. Dit laat toe om de ‘subjecten’ – de ‘flicker’ beeldsequenties – te observeren als continue filmstrips, met zichtbare ‘sprocket holes’. Er is niet enkel een natuurlijke horizontale en vertikale splitsing van het beeldkader maar ook een mogelijke gelaagdheid van kleurvlakken (wanneer de strips geprojecteerd worden aan een hoge snelheid en geherfotografeerd, zullen de verschillende gekleurde beelden in elkaar beginnen overgaan, wat resulteert in een verscheidenheid van flikkerende kleurstrepen en –vlakken; vele zullen samen in beeld verschijnen, sommige dominant – als fundamentele tonen – andere eromheen of erachter pulserend, als overtonen). De werken die op deze manier zijn gemaakt [zoals Synchronoussoundtracks] zijn in ieder geval complexer dan ik ze heb beschreven: hun beelden ‘bewegen’ immers op verschillende snelheden, bevatten superimposities, beschikken over klankelementen (sync-soundtracks gelinkt aan het tempo waarop de ‘sprocket hole’ beelden passeren), etc.: deze factoren hebben ook een invloed op de totale ‘akkoordtextuur’ van de films.” (Paul Sharits, ‘Hearing: Seeing’) 

“Projectie-instructies: 1. Plaats 2 projectoren dicht naast elkaar; plaats de film er nog niet in. 2. Zet de lampen aan en zoek naar een lamp met lagere intensiteit – gebruik de zwakke lamp voor het binnenbeeld (het is belangrijk dat het binnenbeeld vager is; plaats indien nodig een neutrale filter voor de lens). 3. Er moet MINSTENS EEN ZOOMLENS zijn, zodat een beeld binnen de andere kan worden gepositioneerd (de juiste proportie wordt getoond in de tekening die bij de prints is gevoegd); een andere manier om dit te doen is om de projector voorwaarts te bewegen tot de juiste grootte is bereikt – maar dit kan niet worden gedaan in een projectiekabine omdat er onvoldoende ruimte is. 4. Let er op dat de binnenste rechthoek precies gearrangeerd is zodat de onder- en bovenranden en de zijkanten exact overeenkomen – er mag dus geen keystoning aan te pas komen – dit is BELANGRIJK. 5. Plaats de film en ga naar de ‘punch mark’ van elke reel. 6. DE FOOTAGE VOOR HET BINNENKADER MOET 24 beelden VOOR ZIJN OP DE REEL VAN HET BUITENKADER – DEZE KLEINE OUT-OF- SYNCH IS CRUCIAAL VOOR HET EFFECT VAN DE FILM. 7. Start beide projectoren op hetzelfde moment. 8. FOCUS BEIDE PROJECTIES OP HUN RANDEN – de scherpte van de randen is ook cruciaal.” 

“Het gros van mijn films is opgezet als een ervaringsveld waarin de film zich niet constant opdringt maar toch voldoende consistentie heeft waar je zelf kan door bewegen eerder dan gewoon de ontwikkeling van de film te volgen. Alle films hebben iets te maken met meditatie. Deze zogenaamd ‘lokationele’ werken worden het ultieme domein voor dat soort contemplatieve reflectie: zoals het observeren van glimwormen of stromend water op een dam – iets dat in beweging is. Een vuurhaard of een kaarslicht – het roert en verschuift maar het verandert nooit dramatisch van vorm.” (Paul Sharits in Linda Cathcart, ‘An Interview with Paul Sharits’)