Nu er nog tijd is, zou ik graag een grote reis door Oost-Europa willen maken. Naar Rusland, Polen, Hongarije, Tsjechoslowakije, het voormalige Oost-Duitsland en terug naar België. Ik zou er graag filmen in mijn eigen documentaire stijl die grenst aan fictie. Ik zou er liefst alles vastleggen. Alles dat me raakt. Gezichten, straten, voorbijkomende auto’s, bussen, treinstations en vlaktes, rivieren en oceanen, stromen en beken, bomen en bossen. Velden en fabrieken en nog meer gezichten. Eten, interieurs, deuren, ramen, het bereiden van maaltijden. Vrouwen en mannen, jong en oud, mensen die voorbijkomen of rusten, zittend of staand, zelfs liggend. Dag en nacht, wind en regen, sneeuw en lente. En alles wat ik zie dat langzaam aan het veranderen is — gezichten en landschappen. Al deze landen worstelend met grote veranderingen. Landen die na de oorlog een geschiedenis hebben gedeeld en er nog steeds diep door getekend zijn, zelfs in de contouren van de aardbodem. Landen die nu verschillende wegen inslaan. Ik zou graag de geluiden van dit land vastleggen om de overgang van de ene taal naar de andere te laten voelen, de verschillen en gelijkenissen. Met een klankband die slechts deels synchroon loopt, of zelfs helemaal niet. Een stroom van verschillende stemmen gedragen door beelden. Stemmen die zowel grote als kleine verhalen vertellen, vaak zeer eenvoudige die we niet noodzakelijk moeten snappen maar sowieso kunnen begrijpen, zoals muziek uit een vreemd land maar dan meer vertrouwd. (Chantal Akerman)

Digital restoration by the Royal Belgian Film Archive (CINEMATEK)