“Het opmerkelijke aan het werk van Hindle is vooral het vermogen om een overweldigende emotionele impact te genereren, op basis van cinematografische technieken, eerder dan thematische inhoud. Hindle heeft een beklemmend talent om een spontane ongestileerde realiteit te transformeren tot onaardse poëtische visioenen, zoals in Billabong, een woordloze impressionistische ‘documentaire” over een jongenskamp.” (Gene Youngblood)

“... bijna zoals de Aarde zelf - de groene ijsbedekte rotsen, het snijdende gevoel, het drukkende gevoel van de gletsjers. Terwijl ik aan het kijken was, dacht ik de hele tijd dat je een meester van het Noorden was. Het Arctische landschap - de donkere rode bloemen in het schemerlicht, het donkerblauwe licht, de grote bomen met de voorbijtrekkende mist, en Jane die kijkt... het ijs, het water, het mos, het gouden licht. Een visuele symfonie.” (Hollis Melton)

“Een meditatie op geheugen, begraving en verval... een uitgesteld gebed voor mijn vader”. “Het is het 19e eeuwse ‘weefsel van leugens’ dat Solomon openrijt: zijn visuele, biologische schoonheid, is een aanmoediging om deze transformatieve muls, deze esthetische compost, te omhelzen, en alle komma’s ‘,’, van aarzeling op te geven - om zelfs het lijden te aanvaarden (zoals het gros van het dierenrijk stoïcijns doet) en te zwelgen in het “vuur van water” (zoals Robert Kelly het stelt) dat we allemaal zijn...” (Stan Brakhage)

“Zoals elk waardevol kunstwerk kan deze film op verschillende manieren gelezen worden. Beelden van frames en materialen komen telkens opnieuw terug. Pagina’s van een woordenboek bladeren voorbij, en het is hier dat de kijker een referentie naar Will Hindle kan opmerken. Woorden vormen echo’s van zijn filmtitels, zoals Billabong, Chinese Firedrill etc. Een vrouwelijk naakt in zachte focus - net een foto van Edward Weston - wordt steeds meer bekrast terwijl de film loopt; een memento mori van het plastische materiaal zelf. Er is veel schoonheid, lijkt de film ons te willen vertellen, en veel zal worden vergeten.” (Tom Whiteside)

“In Gloria! plaatst Frampton 19e eeuwse bekommernissen naast hedendaagse vormen, door het koppelen van een voorbeeld van vroege cinema met een videografische vertoning van tekstueel materiaal. Beide formele componenten (de film en de tekst) hebben op hun beurt een relatie met een figuur uit de 19e eeuw - Frampton’s grootmoeder - en een uit de 20ste eeuw - haar kleinzoon (Frampton zelf). In een poging om hun relatie te hervatten, wordt Gloria! een eerder komisch, vaak pakkende meditatie op dood, geheugen en de kracht van beeld, muziek en tekst om het verleden te doen herrijzen.” (Bruce Jenkins)