Film Socialisme

Jean-Luc Godard
,
FR
,
2010
,
35mm
,
colour
,
102'

Een symfonie in drie bewegingen… 

“Edward Saids onderschrijven van late stijl als memento mori voor een verloren totaliteit leest als een pleidooi voor koppige weigering om voor ultieme verzoening te kiezen. Vanuit die optiek begint Godards aanhoudend gejen en gejammer heel anders te klinken. Het solitaire cultuurpessimisme dat hij in zijn eigen endgame met veel verve cultiveert, zou wel eens kunnen getuigen van wat Said noemt ‘a sort of deliberately unproductive productiveness going against…’ Omdat deze zelfgeproclameerde dinosaurus, tuinier en plattelandsdokter van de cinema, ook wel de kluizenaar van Rolle genoemd, al geruime tijd in zelfopgelegde ballingschap leeft veroorzaken zijn momentane terugkomsten in filmland, en meer bepaald zijn mogelijk laatste verschijning, des te meer consternatie. Deze vreemde eend in de bijt is tegelijk een reliek uit een ver verleden en een boodschapper uit de nabije toekomst. Te vroeg, te laat. ‘Rien que l’heure juste’ hoor ik als allerlaatste, verzuchtende woorden op de klankband van Film Socialisme weerklinken. En ik versta laatheid (lateness) nu als een vorm van onopzettelijke ontijdigheid (untimeliness). Deze film komt ongelegen, hij is ongepast en toch ontegensprekelijk een teken van zijn tijd. Deze filmmaker is out of touch, niet in tune, en terzelfdertijd hedendaags als geen ander.” (Herman Asselberghs)