Een film van dichters, maar ook van geologen, antropologen, sociologen, van alle mogelijke ‘logici.’ Reis en Cordeiro zijn Portugezen, maar niet uit Lissabon (dat is een veel te provinciale hoofdstad), zelfs niet uit Porto. Ze situeren hun films in dit noordelijk deel van Portugal waar de toeristen nooit komen (ze vallen de Algarve in hordes binnen, de dwazen). Mooie en verlaten landschappen, die moeten worden gezien als weelderige ruïnes; een platteland dat wordt gefilmd alsof het een stad is. In Ana hebben de bomen, de wegen, de stenen van de huizen bijna namen. Alles is een knooppunt, niets is anoniem. De film is een troostend gezoem: het geluid van de wind doet de beelden aanzwellen en terugvloeien als een zee. Er is leegte te midden van deze sensaties, zoals er een leegte is in dit deel van Portugal. De films van Reis en Cordeiro leggen een desoriënterende situatie van emigratie vast, veroorzaakt door de uittocht: de mannen zijn vertrokken, de kinderen zijn nu aan hun spel overgelaten en de ouderen moeten de plaatsen bewaken. Er is hier geen toezicht van de ouders, alleen de voogdij van grootouders, in een spel van blikken, vluchtig en teder, verrast en serieus. (Serge Daney)