originele versie - frans ondertiteld

“There are no stories in the riots, only the ghosts of other stories”. De zin zindert doorheen de film als een gekweld refrein, resonerend over en tussen de sporen van geleefde momenten die op het scherm schemeren, ergens tussen geschiedenis en geheugen, het historische en allegorische. Handsworth Songs was de eerste film die John Akomfrah maakte met het Black Audio Film Collectief, een groep van kunstenaars, critici en filmmakers die zich mengden in het culturele debat over zwarte identiteit en representatie die het Groot-Brittannië van de jaren 1980 in de ban hield. Het vuur aan de lont was de “burgerlijke onrust” van 1981, toen een golf van revoltes door de binnensteden van Engeland trok. Het was deze gebeurtenis die op een pijnlijke manier de kloof aantoonde tussen de dominante discours over “Britishness”s en etniciteit en de daadwerkelijke ervaringen van de “bastaardkinderen van 1968”, diegenen die opgegroeid waren met wat Derek Walcott “de afwezigheid van ruïnes” heeft genoemd. De uitdaging bestond er in om te kijken in de donkere spiegel van het verleden op zoek naar beelden, woorden en klanken die de diasporische geschiedenis nieuw leven konden inblazen. In Handsworth Songs, een reactie op de tweede Handsworth riots van 1985, maakte Akomfrah komaf met de didactische impuls van de documentaire filmtraditie in het voordeel van een polytonische structuur waarin getuigenissen en een mozaïek van klanken samengaan met een poëtische montage van archiefbeelden. Het ontginnen van de echo’s uit het verleden, op zoek naar een nieuwe plaats in het heden, als belofte naar de toekomst: dit is, tot op vandaag, de essentie van Akomfrah’s werk.