Deze film, de eerste langspeelfilm die gefilmd werd binnen de ‘Groene Lijn’ van de bezette gebieden, mengt documentaire en narratieve elementen in zijn portret van twee heel verschillende vrouwen: Farah Hatoum, een vijftigjarige weduwe die in Nazareth woont en Sahar Khalifeh, een gescheiden vrouw die met haar dochter op de door Israël bezette Westoever woont.

“We kunnen de waarheid enkel bereiken wanneer we de logica en de systemen aanklagen die ons veranderen in potentiële beulen en slachtoffers. Op die manier wilde ik een film maken voor – en niet over – de vrouwen van Palestina, en via hen, een film voor Palestina. In Fertile Memory verschijnt Palestina in al zijn facetten - zijn geschiedenis, zijn werkelijkheid, zijn toekomst, zijn tegenstellingen – doorheen de portretten van twee vrouwen, die bijna marginaal zijn in de ogen van de maatschappij: een weduwe en een arbeidersvrouw. Zij worden archetypes van de ervaringen van hun volk. Dit was hoe een onderworpen geschiedenis de helft van haar bevolking verdrukt. Fertile Memory was voor mij de visie van het heden op het verleden voor een betere toekomst. Ik probeerde de echte scènes uit het dagelijks leven richting fictie te drijven door de externe en interne werelden van de vrouwen te verkennen. Ik moest de grenzen tussen realiteit en fictie, tussen document en vertelling opheffen. Is Palestina, in weerwil van zijn werkelijkheid, uiteindelijk niet de essentie van het mythische land?” (Michel Khleifi)

Gedurende een lange tijd werd het de oorspronkelijke inwoners van Ma’aloul, een dorpje in Galilea dat verwoest werd door Israël na de oorlog in 1948, slechts één keer per jaar toegestaan om hun oude dorp te bezoeken, op de Israëlische Onafhankelijkheidsdag. De film volgt hen op die dag en onthult een wereld vol pijnlijke herinneringen en het vaste voornemen van de dorpsbewoners om vast te houden aan hun voorvaderlijke grond. Dorpsouderen halen herinneringen op aan hun levenswijzes en eigendommen van weleer terwijl jongeren zich haasten om hun verboden erfgoed te savoureren. Tussen deze scènes door zien we een leraar in een Palestijnse klas zijn leerlingen de geschiedenis van Palestina, de Holocaust en het ontstaan van Israël uitleggen.

Wedding in Galilee, de eerste Palestijnse film ooit die getoond werd op het filmfestival van Cannes en waarmee Khleifi de prijs van de internationale kritiek kreeg in 1987, vertelt het verhaal van Abu Adil, de burgemeester van een dorpje in Galilea, die vastbesloten is het huwelijk van zijn zoon te vieren met alle Palestijnse gebruiken die daarbij komen kijken. Het dorpje staat echter onder een door de Israëlische militaire overheid opgelegde avondklok, wat betekent dat Abu Adil ook de militaire gouverneur moet uitnodigen...

“Het idee voor Wedding in Galilee kwam voort uit een verhaal over een dubieuze arts die geconfronteerd wordt met een pasgehuwd koppel dat op de huwelijksnacht niet in staat blijkt de liefde te bedrijven, een feit dat voor ondraaglijke spanning zorgt in het dorp. Uitgaand van dit idee schreef ik een moderne tragedie waarin twee ‘goden’ tegenover elkaar staan. Zij stellen twee systemen voor: het ene militair en modern, dat van de Israëlische militaire gouverneur, het andere de patriarchale en archaïsche autoriteit van de Palestijnse Mukhtar, de burgemeester van het dorp. Terwijl zij allebei het laken naar zich toe proberen te trekken, staat het lot van de mensen van het dorp op het spel. De vraag is: wie zal er winnen? In deze film, waarvoor ik ook het script schreef, wilde ik de grenzen tussen fictie en realiteit uitwissen. De personages kwamen voort uit mijn verbeelding, maar ze worden gespeeld door niet-professionele acteurs die werden gekozen op basis van een fictieve gelijkenis met de personages uit het scenario. Voor deze film liet ik me inspireren door de thema’s van blijdschap en veerkracht onder de bezetting.” (Michel Khleifi )