De gewelddadige confrontaties in de velden van Sanrizuka resulteerden in vele doden, gewonden en uiteindelijk ook in de zelfmoord van een jonge activist, wat diepe littekens naliet bij zij die nog steeds temidden de velden leefden. Jonge boeren werden voortdurend gearresteerd en verhinderd om te werken tijdens het oogstseizoen waardoor de ouderen alleen achterbleven. Dit versterkte de band binnen de dorpsgemeenschap die samenkwam om te rouwen en hun plannen te bespreken om de gevangenen te helpen. Dit is de situatie die in Sanrizuka – Heta Village met veel zorg en empathie is weergegeven. Op zoek naar de wortels van dit voortdurend verzet in de geschiedenis, de gebruiken, de tradities van het dorp en de verbondenheid tussen volk en land, nemen de filmmakers een stap terug om het dorpsleven zelf te filmen. Het vertellen van verhalen en de lange groepsdiscussies bepalen, samen met de lange, immersieve en ononderbroken opnames, het trage tempo van de film. Heta Village is één van de ontroerendste films van deze groep filmmakers: een respectvolle en berouwvolle film, geritmeerd door stilte en met een structuur die evenzeer beantwoordt aan het tijdsverloop in het dorp als aan de menselijke gevoelstoon. Uiteindelijk is de film het resultaat van een diepe empathie die deze groep filmmakers voelden voor zij met wie ze leefden en streden.