De zomer loopt op zijn eind in Nijni Taguil, een industriestad in de Oeral, een doorsnee landschap in post-Sovjet Rusland. Vadim Kostrov groeide hier op, vertrok naar de hoofdstad en keert nu terug om zijn vroegere vriendin Anya te bezoeken, het startpunt van een portret van jonge mensen in hedendaags Rusland. Een jeugd die niet stralend is maar ook niet verloren, eerder gedesoriënteerd, met als enige kompas een verlangen naar kunst en schoonheid te midden van de troosteloosheid van een provinciestad.

Wie is Orpheus? De filmmaker? Is Anya zijn Eurydice? Het verloop van de film voert ons verder dan deze interpretatie en herinnert ons eraan dat de Griekse held niet enkel een minnaar is die er niet in slaagt zijn geliefde uit de dood te doen weerkeren. Hij is ook een rouwende dichter, een muzikant die klaagliederen puurt uit zijn verlies. Orpheus zou ook Anya kunnen zijn, die wanneer ze wakker wordt haar akoestische gitaar neemt en zingt, alleen in haar kamer. Of de jongens die, tegen een achtergrond van vergeeld behangpapier, om de beurt beklijvende melodieën uit een oude piano toveren. Of misschien de vriendengroep die ’s nachts de microfoon, dronkenschap en elektronische klaagzangen delen. Vadim Kostrov vindt via het filmen van de levens en kunst van zijn vrienden een Orfische jeugd uit, een gedeeld, collectief Orfisme. De toon van het rouwen, die aanwezig is in Anya’s eerste lied, spreidt zich uit en moduleert van scène tot scène, tot aan het eind van deze dwaaltocht in clair-obscur. Waar rouwen ze om? Dat blijft ongrijpbaar en dat is de schoonheid van Orpheus. De adolescentie, de zomer, misschien de inwoners van een land. Rouwen om een verleden, of nog pijnlijker, om een toekomst. Wat overblijft is het heden, de essentie die de film vol tact en bescheidenheid onderzoekt: een heden dat doordrongen is van een doffe woede, gekleurd door verdriet, maar niet zonder vreugde, want het brengt ook vriendschap en muziek voort, in eenzaamheid of samen. Dat een 23-jarige filmmaker zonder al te grote nadrukkelijkheid of hysterie en met zeer bescheiden middelen, maar met een weelderig gevoel voor kadrering en licht, zijn filmmaken wijdt aan dit delen van het heden, vervult ons met de grootst mogelijke vreugde. (FID, Cyril Neyrat)