West of the Tracks toont ons het panoramische spektakel van een ineenstortende vooruitgang. De industrie bezwijkt en ruimt haar vestigingen; arbeiders verliezen hun jobs en uitkeringen; mensen raken doelloos en gedemoraliseerd, vervolgens worden ze uit hun woningen gezet en slopen ze deze zelf tegen schrootwaarde; mensen struinen door enorm grote ruïnes die opdoemen als de restanten van een vergeten beschaving van reuzen. Het is de keerzijde van elke twintigste-eeuwse strijd om het goede leven – socialistisch of kapitalistisch; alsof de film achterwaarts wordt afgespeeld, of zoals in de laatste regels van Rilkes Elegieën van Duino: “En wij, die denken aan stijgend / geluk, voelden de ontroering, / die ons bijna verbijstert / als iets dat geluk is valt.” (Luc Sante)