In één van zijn allereerste korte documentaires betreurt Kaul het verdwijnen van traditionele kunstvormen door de komst van geïndustrialiseerde productieprocessen. Deze film, die hij samen met de schilder Akbar Padamsee schreef, bevat thema’s die ook zouden opduiken in zijn latere werk.

“All my life I have tried to find different ways to do away with linear narrative. That is why I was interested in documentaries … In my own way I have tried to bring poetry, documentary and fiction together. We could call it non-linear narrative. I have a great disdain for the linear narrative that exists, even if it is complex, even if there are many characters, even if it has a large canvas …” (MK)

English spoken

Mani Kaul kreeg van het Festival of India van 1985 de opdracht om een film te maken over de kunst van het pottenbakken in India. Hij trok samen met zijn twintigkoppige crew met een toeristenbus rond in Noord-India om te kijken naar de levens en verlangens van oude gemeenschappen van pottenbakkers. Museumcuratoren klaagden dat Mani Kaul geen halt had gehouden bij hen om de voortreffelijke exemplaren van de ene of andere soort aardewerk te filmen, maar Kaul was niet geïnteresseerd in een catalogus van mooie voorwerpen. Hij wilde eerder de mythes en geestesgesteldheden ontdekken van waaruit deze potten gemaakt waren en deze via zijn eigen modellering van het filmmedium weergeven. “Ik wilde,” zo zegt Mani Kaul, “de angsten van de pottenbakker leren kennen via mijn eigen angsten als filmmaker.” (Satti Khanna)

Hindi with English subtitles