04: Laida Lertxundi, Stephanie Beroes, Deborah Stratman, Beatrice Gibson
Vier films van vier vrouwelijke filmmakers die samenwerken en citeren als feministische strategieën hanteren.
In the presence of Beatrice Gibson
Courtisane is een platform voor film en audiovisuele kunsten. In de vorm van een jaarlijks festival, filmvertoningen, gesprekken en publicaties onderzoeken we de relaties tussen beeld en wereld, esthetiek en politiek, experiment en engagement.
Courtisane is a platform for film and audiovisual arts. Through a yearly festival, film screenings, talks and publications, we research the relations between image and world, aesthetics and politics, experiment and engagement.
Vier films van vier vrouwelijke filmmakers die samenwerken en citeren als feministische strategieën hanteren.
In the presence of Beatrice Gibson
Words, Planets is samengesteld uit scènes met niet-professionele acteurs en woorden ontleend aan (een Spaanse vertaling van) R.D. Laing en Lucy Lippard. De film hanteert de zes principes voor compositie uit Gedachtes over Schilderkunst door de Monnik Bittere-Pompoen van de achttiende-eeuwse Chinese schilder Shi Tao, waar ook Raúl Ruiz naar verwijst in zijn essay Pour un cinéma chamanique. Bijvoorbeeld: “Besteed aandacht aan een scène die uit een statische achtergrond naar voren komt”, of: “Geef hier en daar dynamiek aan onbeweeglijkheid”. Tijdens het maken van Words, Planets werd Lertxundi moeder. De verandering van haar leven en lichaam had een diepe impact op deze film die besluit met het statement: “and my life from now on is two lives.” Een film die leest als een gedicht.
Beroes inspireerde zich op de geschriften van Simone De Beauvoir voor haar verkenning van de staat van ‘verliefde vrouwen’ — een toestand die vaak meer getypeerd wordt door risico’s en pijn dan door vervoering. In elk deel leest een vrouw op een externe locatie een brief of een andere tekst. De geluidsband bestaat volledig uit de woorden van vrouwen — die van de filmmaker, maar ook van Carolee Schneemann, Casey Miller en Kathleen Frazier. Door het afstandelijk naast elkaar plaatsen van woord en beeld en de ontwikkeling van ideeën in de teksten zelf schept Beroes een waar recital: een herlezing van voorbije ervaringen vormgegeven doorheen de tijd.
Drie filmmakers van verschillende generaties — Deborah Stratman, Barbara Hammer en Maya Deren — zoeken alternatieven voor de machtsstructuren waar ze zelf deel van uitmaken. Elk van de vrouwen verbreedt haar blik als een uitgestoken hand naar een onderwerp waar ze zelf buiten staat. Vever (for Barbara) komt voort uit de stopgezette filmprojecten van Maya Deren en Barbara Hammer. Ongebruikte opnames die Hammer maakte tijdens een motorreis naar Guatemala in 1975 worden doorweven met Derens reflecties over mislukking, ontmoeting en initiatie in het Haïti van de jaren vijftig. Een ‘vever’ is een symbolische tekening die in de Haïtiaanse voodoo gebruikt wordt om een Loa of god op te roepen.
De eerste opnames voor I Hope I’m Loud When I’m Dead werden gemaakt aan de vooravond van de 45ste presidentiële inhuldiging in januari 2017. Gibson werkte voor deze film samen met CAConrad en Eileen Myles, twee van de belangrijkste levende Amerikaanse dichters. Hun woorden worden verweven met die van andere dichters, maar ook met beelden die tijdens het daaropvolgende jaar zijn gefilmd in Amerika en Europa en intieme momenten met haar familie. De film is een erg persoonlijk werk waarin Gibson de kracht van rituelen opzoekt en de dichter inzet als een profeet die in tijden van autoritair gevaar een alternatief pad aanwijst.