Na zijn bejubeld langspeeldebuut Mercuriales (Courtisane Festival 2015) dat zich afspeelt in de Parijse banlieus, verlegt Virgil Vernier zijn focus naar Sophia Antipolis, een technopool in de marge van de Franse Riviera. Temidden van dit bevreemdend landschap, waar eenzaamheid en wanhoop welig tieren onder een drukkende zon, zoeken tal van mannen en vrouwen elk op hun manier naar zingeving en samenhorigheid. Hun zoektocht kruist met het lot van een jong verdwenen meisje. Verniers aandacht voor het surreële in het alledaagse en het mythologische in het triviale resulteert in een verontrustend psycho-geographisch portret van de obscure zelfkant van het hedendaags kapitalisme, waar profetische visioenen en dwalende schimmen gedijen zonder uitkomst. “Sophia Antipolis bewijst dat er nieuwe stemmen weerklinken die vrij experimenteren met vorm, verhaalstructuur en personages, en zodoende nieuwe manieren vinden om de politieke turbulentie van de wereld te adresseren op het niveau van de alledaagse ervaring.” (Jonathan Romney, Sight & Sound)