Een film over vreemdheid en verschil, opgenomen in Cuba. De meeste scènes werden opgenomen in de heuvelachtige woongemeenschappen van Yateras. In die zogenaamde ‘palenque’ maakten Afrikaanse slaven, Taínos en Chinese dwangarbeiders zich los van het koloniale geweld. De film vertelt over een gevoel van plaats dat tegelijk echt en ingebeeld is en stelt de vraag of je een stukje van de ziel van een plek kan overbrengen wanneer die doordrenkt is van verhalen over revolutie en revolte. En dit zonder te vertrouwen op didactische en narratieve principes, zonder toevlucht te nemen tot hiërarchische verschillen tussen gewone en buitengewone momenten, macro- en microniveau, levende en levenloze dingen.

De films van Landrián zijn vaak bewust poëtisch. Ze bevatten eerder antropologische kritiek dan educatief of postrevolutionair onderzoek zoals gangbaar in die tijd. Tijdens het jaar van de landbouw, maakte Landrián een film over dans die begint met de muzikant Pello el Afrokán. Hij ontwikkelde een muziekstijl die de naam Mozambique kreeg. Een film over dans maken zou men kunnen interpreteren als een manier om roet in het eten van de revolutionaire regering te gooien, maar dat is kort door de bocht. In datzelfde jaar vroeg Fidel Castro Pello namelijk om een nieuwe Mozambique te schrijven die muziek en labeur kon doen samengaan. Zo wou hij een contraproductief element toch nuttig maken. (Elke Marhöfer)

In Ociel del Toa doet landrián op een subtiele en charmante manier verslag van zijn ervaringen met boeren waarmee hij een tijdlang samenleefde. Dit gebeurt haast zonder commentaar te geven: het klaarmaken van eten, de geboorte van een kind, een begrafenisstoet, een bezoek aan de kapper. Hij volgt een jongen, Ociel, die aan de rivier werkt, naar een hanengevecht gaat, een socialistisch opvoedingsprogramma bijwoont of naar een dansfeest trekt. Een portret van het leven van alledag. Evenwichtig, flirterig als een Renoir en voortdurend bewust van de fysieke impact die beelden kunnen hebben. (Elke Marhöfer)

Zonder aan te geven wat hier eigenlijk verteld wordt, begint de film Reportaje met een scène die op een begrafenisprocessie lijkt. Toch gedraagt de camera zich nogal ongewoon en lokt deze prompt een gelach uit. Voortbouwend op wat de aanwezigheid van een lens met een mens kan doen, verglijdt de stoet onopvallend tot een betoging. Geleidelijk aan wordt duidelijk dat dit een samenkomst is om mensen te mobiliseren met het oog op een morele beloning als mensen efficiënter werken. Uiteindelijk concentreert de camera zich op jonge vrouwen en hun blik. Het toestel wordt bezitterig, gaat in trance en slaagt er niet meer in om los te laten. (Elke Marhöfer)