A Minimal Difference werd gefilmd met behulp van een multiplane camera en focust op langzaam verdwijnende tekeningen op pellicule die refereren naar wijdverspreide beelden uit de pers (barricades van het politiekeprotest in Bangkok, opgestapelde lichamen na de aardbeving in Haïti in 2010, meubels na een uithuiszetting in Cleveland, verwoesting in Gaza) en meer metaforische beelden (wolken, rook,…). Elk tableau is verdeeld in visuele vlakken die door de filmische beweging de perceptie van optische afstand weergeven.

Oefeningen op de piano, aangereden dieren, ijsgrot. Narcissen. De nacht is net als de dag, alleen minder vanzelfsprekend. Gefilmd en verteld door Dani Leventhal, geschreven en gemonteerd door Steve Reinke.

Mary Ellen Bute, pionier van de visuele muziek en elektronische kunst, maakte van de jaren 1930 tot 1950 meer dan een dozijn korte abstracte animatiefilms. Haar films verenigen klassieke muziek van Bach, Saint-Saëns of Shostakovich met kleurrijke vormen, een elegante vormgeving en dansende ritmes. Ze zijn tegelijkertijd rigoureus formalistisch en levendig energetisch, het samengaan van hoog-modernisme en Merrie Melodies. “Vanaf Escape begon Mary Ellen met kleur te werken en gebruikte ze conventionelere animatie voor de muzikale hoofdthema’s, hoewel ze die nog steeds combineerde met ‘special effects’ op de achtergrond – een draaikolk van vloeistof, wolken of vuurwerk, of lichteffecten die ze creëerde met de gangbare belichtingstechnieken, zoals inkrimpende of uitdijende cirkels gemaakt door het bewegen van een spotlicht.” (William Moritz)

Figure-ground bestaat uit met de hand beschilderde pellicule gefilmd met een multiplane camera in terugtrekkende bewegingen. Elke scène is gebaseerd op foto’s die online te vinden zijn en die de nasleep van een dood tonen die – indirect of direct – gelieerd is aan de globale financiële crisis van 2008: de gruwelijke drugsgeldgerelateerde moord op een kind in een economisch achtergestelde regio; de zelfmoord van de zoon van Bernie Madoff; een aan zijn lot overgelaten, in mentale nood verkerende Irak-oorlogsveteraan die doodvriest in een bergstroom na een klopjacht voor moord; de moord op Treyvon Martin; de zelfmoord door cyanide van een voormalige Wall Street effectenmakelaar die voor het gerecht moet verschijnen. Het lichaam van elk individu wordt eerst uit de scène gesneden en vervolgens vervangen door abstracte vormen – een gekleurd vierkant en een audio toon.

Mosaic is een film vol ongewone beweging, kleur en geluid die gecreëerd werd op een ongebruikelijke manier. Het is een voorbeeld van filmische ‘op-art’, een spel met de retina van het oog. Eén enkel minuscuul vierkant deelt zich op en wordt uiteindelijk een kleurrijke mozaïek die zich beweegt volgens de muzikale orkestratie van de animatiefilmers.

Een man verliest zijn job en begint af te takelen. Fase één: welvaart; fase twee: verhuizen naar een onbekende, verwaarloosde buurt. In de derde fase beginnen buren zijn mentale staat te beïnvloeden. Hij denkt dat ze hem hallucinaties bezorgen en in de hoop zijn normale, alledaagse objectiviteit terug te vinden, begint hij hen discreet te filmen, zoals een dief, vanuit het raam van zijn kamer. Wanneer hij de films laat ontwikkelen stellen die hem niet gerust, ze drijven hem van verwarring naar een psychose.

Movement in Squares is een video voor twee schermen die drie documentaire bronnen samenbrengt: toegeëigend videomateriaal van een hypotheekmakelaar in Florida die de staat van bezittingen waar de bank eigenaar van is geworden documenteert op het moment van de gedwongen verkoop; studio-opnames die retrospectieve-tentoonstellingscatalogi van de schilderes Bridget Riley documenteren; en een voiceover die verhaalt over/uit het werk dat filmmaker David Thompson in 1979 maakte over de schilderijen van Riley voor de Arts Council of Great Britain.

“James Richards’ Radio at Night worstelt met de onrust en het plezier die voortvloeien uit het zienen het voelen in een tijdperk dat verzadigd is door technologie. Net zoals zijn vroegere werk brengt deze korte experimentele video collages van toegeëigend materiaal dat voortkomt uit erg verschillende bronnen: intieme fragmenten uit de cinema en uit medische films, een fragment uit een erotische film die een denkbeeldige Venetiaanse verkleedpartij verbeeldt, nieuwsuitzendingen, negatieven van meeuwen die over de oceaan vliegen en beeldmateriaal van varkens en vis die in voedingsfabrieken verwerkt worden, om er maar enkele op te noemen.” (Isla Leaver-Yap)

De eerste film van Arthur Lipsett werd in 1962 genomineerd voor een Oscar in de categorie Best Live Action Short. Zoals al zijn films ontwricht Very Nice, Very Nice de representatieve waarde die wordt toegekend aan documentair beeld en documentaire klank en doorbreekt het de esthetische codes van waarheid en betrouwbaarheid van dit filmgenre. Het resultaat is een sardonische herlezing van het consumentisme, de massamedia en de populaire cultuur in de jaren 1950. Very Nice, Very Nice is doorspekt met beelden van de vreselijke en dikwijls over het hoofd geziene schade toegebracht door zowel de oorlog als de technologische vooruitgang, beelden die ervoor zorgen dat de film nog steeds rake klappen toedient. 

The Innocents brengt een beeldenstroom, een interview met het verlangen van Truman Capote en vormen die corresponderen met dat eerste door instructies van dat tweede. “Jean-Paul Kelly’s elegante en enigmatische The Innocents is gedeeltelijk opgebouwd rond een shot per shot re-enactment van fragmenten uit With Love from Truman (de documentaire uit 1966 van de broers Maysles), waarbij Kelly ingenieus het verlangen van Capote tot spreker herwerkt. Met zijn eigen vormelijke voorkeuren slaagt de film erin parallellen te trekken met de brutale statements over vorm en stijl van de legendarische auteur.” (Andréa Picard)