Een filmmaker doorkruist de wereld met een ezel en een Super 8 camera, bedwelmd door de schoonheid van alle dingen.

“De film is een uitnodiging voor een reis, een reis rond de wereld met het meest eenvoudige en nederige dier: de ezel. Ezels vinden tijd uit, een vorm van stilstand die tot contemplatie aanzet. De film is een uitnodiging om op alle dingen een eenvoudige, bescheiden en delicate blik te werpen. Een blik die zo kwetsbaar is dat het een vreugde wordt. Het is de blik van de ‘idioot’, van de Franciscaanse monniken gefilmd door Rosselini in Francesco Giullare di Dio, van prins Mysjkin of Aljosja Karamazov in Dostojevski’s romans. Deze verwijzingen zijn enkel impliciet aanwezig in de film, ze uitleggen zou de eenvoud van een film verraden die slechts schijnbaar eenvoudig is. Geen actie en spanning, enkel een langzame evolutie van seizoenen, maar toch met het complexe idee van een eindige wereld: de wereld zoals een kind deze zou tekenen, rond.” (Olivier Dekegel)

Bruce Baillie’s zelden vertoonde Quixote staat zij aan zij met andere meesterwerken uit de jaren 1960 zoals Stan Brakhage’s The Art of Vision en Peter Kubelka’s Unsere Afrikareise, die allen collages van zeer diverse beelden uitwerken in een poging om een verontrustende wereld beter te kunnen bergijpen. In Quixote zijn wilde paarden en een basketbalwedstrijd onderdeel van een reis door de Verenigde Staten die eindigt met een anti-oorlogsdemonstratie in Manhattan. Baillie zegt dat hij onze cultuur verbeeldt als een veroveringscultuur, maar de kracht en grootsheid van zijn film ligt niet in zijn sociale analyse. Die ligt eerder in de manier waarop zijn dubbeldrukken en snel afwisselende beelden bijna gewichtloos in de ruimte zweven en een hypnotisch gevoel van vervreemding creëren die ons voorbij de agressie laat kijken. (Fred Camper)