“Ik maakte ook een klein filmpje dat ik betaalde uit mijn werk als fotograaf: Even stilte. In dat filmpje probeerde ik een betekenis te halen uit bijna niets: een soort schilderijtje van de stad Amsterdam. Het spannendst was voor mij een scène waarin je een jongen in zijn eentje ziet basketballen op een mistig plein. Zonder enige dramatische ontwikkeling. Het was een poging om de tijdsduur te vangen. Ik vond het boeiend om te zien, hoe bij de derde herhaling van die scène de bewegingen van die jongen, hoewel ze precies gelijk bleven, iets onwerkelijks begonnen te krijgen, door hun opeenvolging, door hun plaatsing in de ruimte, door de nadruk van de herhaling en ook door het geluid, dat zich eveneens herhaalt.” (JVDK)

“Il est préférable de ne pas savoir.
Le peu qu’on découvre doit rester caché.”
(Jean-Claude Rousseau)

Jean-Claude Rousseau is een van de meest onconventionele strijders binnen de Franse cinema. Zijn meestal korte films zetten in op de essentie van cinema: ruimte, tijd en beweging. Hij is een filmmaker die gelooft in de natuurlijke kracht van beelden. “Zonder de gebruikelijke systematiek en vorm van de structurele cinema over te nemen, brengt Rousseau ons simpele beelden en laat het daarbij. Hij houdt het beeld in toom. Een minimalistische en ascetische expressie van cinema: ‘a shot that lasts’.” (Prosper Hillairet)

“Regisseur Charles Burnett noemde dit beklijvende coming-of-age verhaal zelf een soort allegorie van het Zuiden. Een Afro-Amerikaanse jongen ontfermt zich over een paard dat moet worden afgemaakt, terwijl een groep blanke mannen passief toekijkt. Burnett bedient zich van een stille lyriek waarbij hij de rust van de rurale omgeving naast de diepe spanning en onrust over het nakende geweld plaatst.” (Mark Quigley)

“Een beeld als een kleur en een kleur als een landschap,zoals ze bestaan. ’s Nachts wandel ik door de straten, op zoek naar gelijkenissen in de gezichten en lichamen van anderen. Voor wie sluit ik de ogen bij nacht? Een fantoombeeld, een verdwenen gezicht. Ik toon een wereld die de mijne niet is, die nooit tastbaar wordt. Het beeld draagt mijn woorden. Woorden die vergaan nog voor ze uitgesproken worden. Wat kan ik vertellen, zo dicht bij de plaatsen die ik jullie niet toon?” (MC)