“Een eenzame ruiter arriveert in een verafgelegen land, op zoek naar een plaats om zich te vestigen. Clement is mijn oudere broer. Hij is landbouwer geworden in Frankrijk, ver weg van de buitenwijken van Parijs waar we opgroeiden. Sindsdien zijn we elk onze eigen weg op gegaan. Ik stel voor om samen een film te maken.” Een documentaire die zou worden gedraaid als een fictie wordt uiteindelijk een fictie die zich aandient als documentaire. Een filmproject ter vernieuwing van een verloren band, geboren uit de gedeelde droom van talloze andere films, wordt een bitterzoet portret van een land van gebroken dromen, oude legendes en nieuwe realiteiten.

“Mues is een film van vele schaduwen en schaars maar schitterend licht. De film volgt de transformatie van een intieme plek in de buitenwijken van Parijs, waar migranten en mythes thuis zijn, tot een prestigieus vastgoedproject. Het proces van de bouw wordt weerspiegeld in een pijnlijke overschakeling van 16mm-materiaal naar een computer- simulatie. Daniel Nehm verzinkt niet in het moeras van meningen dat vandaag over een veelbewogen plek als een Parijse banlieue hangt en schetst ‘une image juste’ van hedendaagse transformatie door zuivering, ontkenning en de destructie van dromen.” (Patrick Holzapfel)

Athene 2018. Een generatie verloren in niemandsland, dwalend buiten het klaslokaal en de arbeidsmarkt, temidden van een boomende deeleconomie en een uitdijende gentrificatie. Vijf jongeren ontlopen het wachten op een ijdele toekomst door vertier te zoeken in de luxueuze Airbnb vestigingen die één van hen voor een luttele vergoeding schoonmaakt. Van boven op de daken kijken ze uit over een stad in beroering, dagdromend over een wereld van mogelijkheden.