ToonsTunes is een muzikale compositie die bestaat uit vier verschillende delen, geconstrueerd door het bewerken en herhalen van lo-fi audiofragmenten uit Donald Duck- cartoons. De verschillende composities wisselen snelle en langzame ritmes af, waarbij melancholische klanken worden gecombineerd met meer opgewonden geluiden, waaruit het geroep en gekwaak van de stem van het personage naar voren komen.

Gedeeltelijk om zijn familie te ondersteunen maakte Farocki korte kinderfilms voor de Duitse publieke omroep. In deze Bedtime Stories gebruikt hij eenvoudige objecten zoals bruggen, spoorwegen en schepen om cinematografische methoden te verduidelijken. Twee meisjes, zijn dochters, spelen een poëtisch spel en vullen de ruimte tussen dag en droom.

Handmatig ontwikkelde Super 8, overgezet naar digitaal, test de fysieke grenzen van het zicht door beelden vast te leggen van melkachtige wolken die in de lucht oplossen. Wolken deden Marcon, middels associatie, denken aan tekstballonnen in cartoons en hun grenzeloze visuele vloeibaarheid.

Flying Glove is een serie van drie geanimeerde handschoenen die door de wind worden opgeblazen. De animaties, gemaakt met traditionele animatietechnieken en gefilmd op 16mm zwart-witfilm, vormen een studie van herhaling, licht en beweging.

Met de hand geschilderd door Diego Marcon, zien we een close-up van een gezicht op de drempel tussen slaap en waakzaamheid, of misschien in de overgang van waakzaamheid naar slaap. Via de protagonist van deze film, een eenzame tiener gevangen in twijfel en onzekerheid, portretteert Marcon een scala aan emoties die steeds dominanter worden: overweldigd door beelden op sociale media en uitgeput door de machteloosheid tegenover een politieke situatie die balanceert tussen het tragische en het groteske.

Peter Wächtlers stille film Untitled (Vampire) is een betoverend portret van een solipsistische vampier, gespeeld door Wächtler zelve, en het teruggetrokken leven dat hij leidt in een kasteel hoog in de bergen. In zijn dagboekachtige bespiegelingen komen existentialisme en de kleine genoegens van de consumptiecultuur op de meest bizarre, maar toch plausibele manieren samen.

In een schuur, verlicht door een herfstig ochtendgloren, hangt een jongen aan een strop terwijl hij jodelt. Traditioneel gebruikt in de Centrale Alpen om vee terug naar de stallen te roepen of met afgelegen dorpen te communiceren, is Fritz’ jodel hier echter een gedempte roep en een luguber requiem, vergezeld door andere stemmen die weerklinken uit nabijgelegen valleien en bergen. Gecomponeerd door zijn vaste artistieke partner Federico Chiari, werd de jodel uitgevoerd door Coro Genzianella, een Italiaans mannenkoor dat in 1961 werd opgericht in een klein bergdorp in de regio Trentino-Zuid-Tirol.