De film volgt een familie met een melkveehouderij in de Mexicaanse stad Aguascalientes. Naomi Uman woonde een jaar bij hen in om er te filmen; ze ontwikkelde de 16mm-zwart-witfilm met de hand in emmers en hing ze ter plekke te drogen aan de waslijn. Een documentair portret van het dagelijks leven van dit gezin, van dichtbij gefilmd met zorg en fascinatie. Het is ook een portret van de kennisuitwisseling tussen de filmmaker en de mensen en ruimte die ze in beeld brengt in deze aandachtige oefening in luisteren en kijken.

Na eerdere films van Chick Strand over Anselmo, volgen we de Mexicaanse straatmuzikant hier opnieuw in zijn levenslange strijd om zijn kinderen een goed leven te geven. De film richt zich op de relatie met zijn vrouw Adela en zijn minnares Cruz. In een samenleving met strikt gescheiden en afgebakende genderrollen, bepaalt het aantal kinderen de mannelijke identiteit en worden vrouwen afhankelijk en aan huis gebonden gehouden. Armoede maakt van elke dag een wanhopige strijd om te overleven. Mannen en vrouwen moeten samenwerken: mannen zorgen voor voedsel en onderdak, vrouwen zorgen voor een groot gezin. Maar in de praktijk blijft die samenwerking oppervlakkig en wordt er weinig gecommuniceerd over emotionele behoeften. Relaties worden in essentie economisch, waardoor mannen en vrouwen in een emotionele woestijn lijken te leven. De film benadert conflicten vanuit drie gezichtspunten, verteld door de betrokkenen en verkent het onderscheid tussen werkelijkheid en ideaal. (Chick Strand)

Matriarchen hebben zich verzameld rond een heupgetouw, een precolumbiaans ambacht dat in stand wordt gehouden door inheemse vrouwelijke bewoners van Midden-Amerika. Roterend tussen de huiselijke omgeving, een archeologisch museum en de weverscoöperatie, ontvouwt deze film zich als een weefsel van figuren en de gebaren die bij deze arbeid horen. Rond dit ambacht worden verscheidene ecosystemen gebouwd die er de contouren van trekken en de betekenis van het woord ‘vrijheid’ oprekken.