Terwijl hij op locatie draaide voor een andere film stuitte Oliveira op het onderwerp van Acto da Primavera, het jaarlijkse passiespel in Trás-os-Montes, de afgelegen, noordelijke regio van Portugal die ook António Reis zou inspireren voor zijn belangrijkste werk. Geïntrigeerd door het ritualistische en bezwerende van deze opvoering in spreektaal, keerde Oliveira terug met Reis en begon de dorpsbewoners te regisseren in een re-enactment van het passiespel, wat een rijke, performatieve laag toevoegt aan de film. Acto da Primavera, een fascinerende meta-etnografische studie van lokale tradities en geschiedenis die op zichzelf terugplooit, kent een onverwachte apotheose in een wilde, apocalyptische montage, als in een film van Bruce Conner, waarbij de dood van Christus gelinkt wordt aan de gewelddadige waanzin van het Vietnamtijdperk. (Harvard Film Archive)

“There was stubbornness in his consciousness, that of a solitary man who, through his camera, reacted to what he saw by trying to perceive where the good was and where the evil was, what were the forces of things which he saw. You could clearly feel the hesitation. And in the midst of the struggle, of the hesitation, suddenly, a decision: this angle, that frame. And such a formal decision did not come from any model, it was like a visceral, instantaneous reaction, without a parachute, taking the risk... What struck me most was this intimate exercise in the rough and tumble of perceiving the world, the camera’s gaze, if you like, but how the perceived matter resists our will, which is good. The camera shakes because it cannot properly perceive what it is seeing. He has never been greater than in these moments, and never has he been more inimitable. This side of him is like an X-ray of emotion, of conscience, of doubt, and there are few equivalents in world cinema.” (Paulo Rocha)

Portuguese spoken, English subtitles
Restored 35mm print courtesy of Cinemateca Portuguesa