Francisca is het “sublieme en grandiose afsluitstuk” (aldus Le Monde) van de Oliveira’s zogenaamde “tetralogie van gefrustreerde liefde” (samen met O Passado e o Presente (1972), Benilde (1974) en Amor de Perdição (1979)), en een van de allergrootste werken van melancholie. Gebaseerd op een boek van Agustina Bessa-Luís, een van de Oliveira’s voornaamste co-auteurs, vertelt de film het waargebeurde verhaal van de tragische 19e eeuwse liefdesaffaire tussen Fanny Owen en José Augusto, wiens allesverterende passie vanaf het begin gedoemd was. Maar Francisca brengt het Romeo en Julia verhaal van Amor de Perdição tot de uitersten van de duisternis. De film is gecomponeerd als een schaduwspel waarin de dood en het bovennatuurlijke over de onfortuinlijke geliefden hangen. De film markeert een scharnierpunt in de Oliveira’s gebruik van literaire tussentitels, nauwgezet gestileerde tableaux en weelderige verstillingen. Francisca was een ware sensatie op het festival van Cannes waar de film vertoond werd in de Quinzaine des Réalisateurs sectie, en Cahiers du cinema noemde het “een meesterwerk dat zelfs niet te vergelijken valt met de films in de officiële competitie,” met dialogen die “behoren tot de mooiste die cinema ooit heeft voortgebracht.”

New digital restoration by Cinemateca Portuguesa