Temps Mort

Mohamed Bourouissa
,
DZ, FR
,
2009
,
video
,
colour
,
18'

“Dit project heeft iets fragiels, dat beantwoordt aan de fragiliteit en vluchtigheid van het proces waarmee de beelden werden gemaakt. Elk beeld kwam tot stand met de hulp van een vriend die zich in de gevangenis bevindt. De mises-en-scène werden gerealiseerd met een mobiele telefoon – vandaar de povere kwaliteit van de beelden. Dit werk presenteert een tegelijk intieme en afstandelijke relatie tussen twee personen, de een in vrijheid, de ander in gevangenisschap; tussen een reële menselijke band en een digitale communicatie; tussen een penitentiair systeem dat een individu wil dringen in een positie van fundamenteel isolement, van opkropping in een gesloten ruimte, en een vrije circulatie: een overvloed van informatie die hem omvormt tot een lid van de ‘mediatieke gemeenschap’. Tegelijk gaat het over de ontmoeting tussen twee temporaliteiten, de een vertraagd, geblokkeerd, vastgezet door het penitentiair systeem, en de ander levendig, snel en constant in beweging. Daarom heb ik voor de titel ‘Temps Mort’ gekozen: het zijn beelden die zich bevinden in een dualiteit van tijd, tegelijk dichtbij en veraf.” (MB) 

Because We Are Visual

Olivia Rochette & Gerard-Jan Claes
,
US
,
2010
,
16mm
,
colour
,
34'

Een mijmerende blik op de wereld van online videodagboeken, circulerend in de diepe kerkers van YouTube en aanverwanten. Wat we er aantreffen is een eindeloze stroom van micro-confessies en intieme exposures, teenage angst en moody blues, gebroken harten en bedeesde geesten op zoek naar vertroosting en verbondenheid. Het maakt niet uit als er in essentie niets te zeggen of te tonen valt, zolang er maar wordt bijgedragen tot de voortstuwende informatieflux. Alles kan worden uitgesproken, alles moet worden onthuld, tot op het punt dat er ultiem niets meer te zien valt. Geen bezwaar als niemand kijkt of luistert, wat telt is het spoor dat we achterlaten in onze eindeloze zoektocht naar zingeving en identiteit. Wat telt is het meetellen zelf. Op zoek naar een antwoord op onze eenzaamheid en onzekerheid, bedwelmd door de alomtegenwoordigheid van beelden, worden we zelf beeld. Hier zijn we: lichamen zonder gloed of verlangen, beelden zonder noodzaak of gevolg. Welkom in het spektakel van banaliteit.