Van kindacteur tot tienerpopidool, van zelfbenoemde “extreme geluidsfreak” tot veelgeprezen soloartiest: de carrière van Simon Fisher Turner is op zijn minst veelzijdig te noemen. Na het uitbrengen van zijn eerste soloalbum in 1969 volgde Turner een vaak excentriek en kronkelig muzikaal pad. Hij opereerde in de marge van punk, trad kort op met The The en bracht twee albums uit als de helft van een fictief duo bekend als Deux Filles. Maar door dit alles heen ontwikkelde Turner een diepe en voortdurende interesse in de materie van klank en verzamelde hij een enorme bibliotheek van opnames uit zijn dagelijkse leven. Het is deze interesse die de basis vormt van zijn improvisatorische, eclectische benadering van muziek, die tot uiting komt op zijn meest recente soloalbums (op labels als Mego Editions, Mute en A Colourful Storm). Turner noemt Derek Jarman, voor wie hij de soundtracks voor Caravaggio, The Last of England, Edward II, The Garden en Blue componeerde, als een blijvende invloed op zijn leven en werk.