Selectie 10: Gradual Speed
Dialogen met nieuw werk van Belgische filmmakers.
AANSLUITEND BIEDT VAF (VLAAMS AUDIOVISUEEL FONDS) U EEN RECEPTIE AAN TER ERE VAN HUN 10DE VERJAARDAG IN SPHINX CAFE.
Courtisane is een platform voor film en audiovisuele kunsten. In de vorm van een jaarlijks festival, filmvertoningen, gesprekken en publicaties onderzoeken we de relaties tussen beeld en wereld, esthetiek en politiek, experiment en engagement.
Courtisane is a platform for film and audiovisual arts. Through a yearly festival, film screenings, talks and publications, we research the relations between image and world, aesthetics and politics, experiment and engagement.
Dialogen met nieuw werk van Belgische filmmakers.
AANSLUITEND BIEDT VAF (VLAAMS AUDIOVISUEEL FONDS) U EEN RECEPTIE AAN TER ERE VAN HUN 10DE VERJAARDAG IN SPHINX CAFE.
Bouquets 21-30 is onderdeel van de Bouquets reeks die bestaat uit films met telkens een duur van ongeveer 1 minuut. Ze worden opgebouwd in de camera door de karakteristieken van verschillende omgevingen in het beeld te vervlechten met de activiteiten die er zich in afspelen. Rose Lowder gebruikt de pellicule als een canvas waarop met veel vrijheid elk deel op elke volgorde belicht wordt en zo vaak als nodig door de camera wordt gedraaid.
"Remembering Vladimir Shevchenko”: een onverwachte ode op het einde van een film die op het eerste zicht zichzelf als onderwerp heeft: film als materie, vorm, ervaring van licht, beweging, tijd (de titel verwijst naar het gradueel opdrijven van de opnamesnelheid). Shevchenko was een van de eerste filmmakers ter plaatse om de desastreuze gevolgen van de nucleaire ramp in Chernobyl vast te leggen op de gevoelige plaat. De werkelijke mate van “gevoeligheid” bleek later, toen hij merkte dat zijn filmmateriaal zelf sporen vertoonde van de radioactieve straling – die uiteindelijk ook zijn dood zou worden. Licht, straling, fotografie: een verhouding die als een donkere wolk hangt over de geschiedenis van de 20ste eeuw, van de beeldexperimenten met x-stralen tot de atomische schaduwen op de muren van Hiroshima. Het is deze onlosmakelijke verhouding die een lange slagschaduw werpt over deze mijmerende filmsculptuur, als een nagedachte die in herinnering brengt dat film primair een lichaam is dat de lichtsporen van andere lichamen in zich draagt, altijd balancerend tussen verschijnen en verdwijnen.