In Fake Fruit Factory combineert pionier Chick Strand naadloos etnografie met avant-garde esthetiek en biedt zo een diepgaande verkenning van menselijke ervaringen. Haar onderwerpen legt ze met een unieke intieme blik vast door middel van textuur en beweging. Van 1981 tot 1985 filmde ze jonge Mexicaanse vrouwen die decoratief fruit en groenten van papier-maché maken voor een klein handwerkbedrijf. De producten van de fabriek suggereren bijbelse toespelingen, fallische symbolen, enzovoort, al worden die verdrongen door een scherpe sociologische lezing. Het kapitalisme verkoopt realistisch geschilderde kopieën, lokale lichamen werken onder extern toezicht. 

Verteld door een geïncarneerde geest van een overleden donor van echte haren. In het naoorlogse tijdperk droeg de export van pruiken gemaakt met menselijke haren bij aan de economische ontwikkeling van Azië, met Hong Kong als een belangrijk centrum. In de hoogdagen in de jaren 1960 was ‘Asian real hair’ populair bij rijke Amerikaanse vrouwen, maar toen legden de VS een embargo op het product, dat nu geclassificeerd wordt als ‘communist hair.’ Dit is waar het ingewikkelde en innovatief verfilmde verhaal begint: vertrekkend van een complexe economische en socio-politieke context, weeft het een draad door verschillende historische en droomachtige geënsceneerde scènes.

Hongkong was en is een ruimte van tussenruimte — tussen Oost en West, tussen communisme en kapitalisme. Misschien zijn er daarom zoveel spoken in de stad, speculeert een hoofdpersoon. Net als het bereisde spook, een eeuwig ronddolende entiteit en hedendaagse getuige van een imperiaal en koloniaal verleden. (Annina Wettstein)