“The Old Place, geproduceerd op vraag van MOMA, expliciteert de museologische functie van Godard’s levenswerk. Nadat het de dromen en nachtmerries van de 20ste eeuw heeft geregistreerd, is cinema een “oude plaats” geworden waar al diegenen die “tijd versmaden omdat ze geen gezichtsverlies willen lijden” een toevlucht vinden. Het is aan cinema om een eigen toevluchtsoord te construeren en beelden van het verleden te verwelkomen; want “van Botticelli tot Barnet, het is steeds dezelfde blik, hetzelfde lijden” - een mogelijke voortzetting van de equatie “klassiek=modern” die in Bande à part te lezen valt op een schoolbord. En voor de rol van museografische patroonheilige heeft Walter Benjamin de plaats ingenomen van Malraux. Godard kent aan cinema dezelfde taak toe die Benjamin aan de geschiedkundige verleende: het redden van beelden en mensen van hun teloorgang als slachtoffers van de geschiedenis. Een citaat van Benjamin dat door Godard and Miévillewordt overgenomen, stelt dat “verleden het heden in een bliksemflits ontmoet om een constellatie te vormen.” In The Old Place wordt de flits die doorheen de geschiedenis van de 20ste eeuw resoneert - dat van kunst en cinema - een reis naar de sterren - en het museum wordt een planetarium.” (Cyril Neyrat)

Courtesy of The Museum of Modern Art

French spoken

Een poging, aldus Godard, om ter gelegenheid van de opening van het Filmfestival van Cannes, het bestek op te maken van een voorbijgegane eeuw: “Ik heb geprobeerd om de herinneringen aan verschrikkelijke explosies en misdaden te bedekken met de gezichten van kinderen en de tranen en glimlachen van vrouwen.” “De poging was natuurlijk gedoemd om te falen, aangezien er geen remedie is voor alle verschrikkingen van de voorbije eeuw. Bij het overzien van de 20ste eeuw vindt Godard legers en vluchtelingen, kanonschoten en gevangenen, vrachttreinen en lijken, veroveringen en bezettingen, vernederingen en martelingen. Wanneer een scène een zoektocht aanheft naar een verloren Eeuw, is het doel niet om de zoetheid van het herdenken terug te vinden, maar een verloren tijdperk dat is verwoest door geweld en oorlog.” (Michael Althen)

French spoken

“De titel van deze video, ‘vrijheid en vaderland’, is de officiële slogan van de Canton de Vaud in Zwitserland, waar beide filmmakers zijn opgegroeid en tot op vandaag wonen. In respons op een commissie van een Zwitsers cultureel festival adapteerden ze de roman Aimé Pache, Painter from the Vaud van Charles Ferdinand Ramuz uit 1911, met aandacht voor de autobiografische analogieën met Godard’s eigen leven en werk. Met behulp van een reeks clips uit zijn films die resoneren met gebeurtenissen uit het leven van de schilder, alsook verbale referenties naar moderne tijden - Sartre, de late jaren 1960, cinema - en beelden van het Zwitserse grondgebied dat een belangrijke rol speelt in het werk van panache, produceren Godard en Miéville een uitdijend spiegeleffect. (Richard Brody)

French spoken