Het is waarschijnlijk terecht om te stellen dat voor Thom Andersen het maken van films sterk verbonden is met lesgeven. Het is wellicht eveneens gerechtvaardigd om aan te nemen dat voor hem lesgeven op gelijke hoogte staat met studeren, net zoals het maken van films gelijk is aan het kijken naar en discussiëren over film. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat zijn films doorgaans geïnspireerd zijn door de thema’s en vragen die besproken worden in zijn lessen en door de weerstand of aanvaarding, het plezier of de stimulatie die hij ervaart bij zijn (mede) studenten. Het idee voor Los Angeles Plays Itself kwam voort uit een discussie over L.A. Confidential in één van Andersens lessen. Bovendien werd hij voor het laatste deel van die film geïnspireerd door een vak dat hij geeft over de twee Cinéma boeken van de Franse filosoof Gilles Deleuze (die respectievelijk in 1983 en 1985 gepubliceerd werden), in het bijzonder diens benadering van het neorealisme.

Andersens nieuwste film, The Thoughts That Once We Had – een geweldige titel, vermoedelijk ontleend aan Kiss Me Deadly van Robert Aldrich – is op het eerste gezicht een uitdiepen en verbreden van de fascinatie die hij heeft voor de ideeën van Deleuze over cinema. Werkt de film verder op Deleuzes bijzondere aanpak van de filmgeschiedenis, die gedefinieerd wordt door een breuk tussen de klassieke cinema van de image-mouvement en de moderne cinema van de image-temps? Biedt de film een update van wat de noties “esthétique visionnaire of “la forme-balade” vandaag zouden kunnen betekenen? Weidt de film uit over de manieren waarop cinema kan bijdragen aan het herstel van ons geloof in de wereld tijdens deze periode waarin de wereld er elke dag meer en meer uiziet als een slechte film? Wij weten het net zo min als jullie. Maar binnenkort komen we er samen achter.