De zinderende miniatuur A Black Screen Too van Rhayne Vermette, die doet denken aan de baanbrekende animaties van Evelyn Lambart en Norman McLaren, is een explosie van kleur en beweging, ondergraven door duisternis. We worden binnengeleid in een doorschijnend filmisch rijk dat slingert tussen het mythische en het materiële. Dit werk, geconstrueerd als een temporele collage, geeft ons de ruimte om zowel na te denken over de manier waarop onze ogen kijken als over hoe onze geest abstractie verwerkt.

Dag in dag uit glijden strepen zonsondergang door de keuken. Lampen nemen over als de schemering valt. Het frame vindt zijn evenwicht. Leven in werk en werk in leven.

Een jongen probeert in contact te komen met zijn cultuur door een bepaalde vis en de geschiedenis ervan te leren kennen, maar hij wordt geconfronteerd met het feit dat hij zijn moedertaal niet beheerst. Met veel tederheid verbeeldt deze film het gewicht van wat verloren ging en het verlangen om een kloof te overbruggen die niet alleen over taal gaat, maar ook over thuishoren. Adembenemende beelden en een zorgvuldig opgebouwde soundscape begeleiden de reis van de jongen en de vis: van het water naar de handen van vissers, langs vriezers en pannen, aangeraakt door velen om uiteindelijk in de armen van de jongen te belanden.

Het volk is in oproer. De bodem waaruit hun betoverde tuin groeit, davert. Tussen struiken en bomen, bloembedden en fonteinen is iedereen op zichzelf de weg kwijt. Hun ogen zoeken naar paden, hun handen proberen zich te herinneren. Soms zien ze iets. Soms luisteren ze. Ze vangen gefluister op, een belofte in de verte. Ze volgen de bloemblaadjes verder stroomafwaarts.

In Mother’s Letter belicht Sylvia Schedelbauer het perspectief van haar moeder. Aan de hand van het familiearchief brengt de film de complexe relatie tussen moeder en dochter in beeld, waarin onuitgesproken spanningen en onopgeloste geschiedenissen een grote rol spelen. Deze dynamiek wordt verder onderzocht binnen de context van gemengde Japans-Duitse afkomst en de invloed van uiteenlopende levenservaringen op hun relatie. Deze complexiteiten worden ontleed in een delicaat samenspel van beeldfragmenten, archiefmateriaal en indringende soundscapes. Schedelbauers uitgesproken vormelijke benadering, een minutieuze choreografie van licht, textuur en ritme, nodigt de kijker uit in het gelaagde emotionele domein van hun relatie, dat net als persoonlijke geschiedenis en culturele identiteit gevormd wordt door tijd en herinnering.