In juni 1990 trof een aardbeving van catastrofale proporties het noorden van Iran, waarbij tienduizenden mensen het leven lieten en onnoemelijke schade werd aangericht. Na de ramp besloot Abbas Kiarostami samen met zijn zoon vanuit Teheran te reizen naar de omgeving van Koker, een dorp waar hij vier jaar eerder Waar is het huis van mijn vriend? maakte, op zoek naar de twee kindacteurs die in de film speelden. De gebeurtenissen van de reis en het verhaal van een jonge man die Kiarostami onderweg ontmoette en die onmiddellijk na de ramp in het huwelijk trad, bleven hem bij en hij besloot terug te keren om er een film te maken. In het gefictionaliseerde verslag van Kiarostami’s reis, naarmate vader en zoon verder het platteland intrekken, vervaagt het doel van hun missie en maakt het plaats voor een gevoel van hoop temidden van het puin. Toen leden van de lokale bevolking weigerden om bij de re-enactments vuile kleren te dragen en in plaats daarvan opdaagden in hun mooiste tenue, antwoordde Kiarostami: “Waarom niet? We geven niet de werkelijkheid weer; we maken een film.”

“My concern was to find out the fate of the two young actors who played in the film but I failed to locate them. However, there was so much else to see... I was observing the efforts of people try­ing to rebuild their lives in spite of their material and emotional suffering. The enthusiasm for life that I was witnessing gradually changed my perspective. The tragedy of death and destruc­tion grew paler and paler. Towards the end of the trip, I became less and less obsessed by the two boys. What was certain was this: more than 50,000 people had died, some of whom could have been boys of the same age as the two who acted in my films. Therefore, I needed a stronger motivation to go on with the trip. Finally, I felt that perhaps it was more important to help the survivors who bore no recognizable faces, but were making every effort to start a new life for themselves under very difficult conditions and in the midst of an environment of natural beauty that was going on with its old ways as if nothing had happened. Such is life, it seemed to tell them, go on, seize the days.”

Persian spoken, English subtitles
Digitized and restored by mk2 films