In haar nieuwste film neemt Beatrice Gibson de epische modernistische roman JR (1975) van William Gaddis als uitgangspunt. De vooruitstrevende, bijtende satire vertelt het verhaal van een 11-jarige vroegrijpe kapitalist. Vanuit een telefooncel bouwt hij met de onwetende hulp van de huiscomponist van zijn school het grootste virtuele imperium ter wereld uit. F for Fibonacci ontwikkelt een zeer specifieke episode uit JR waarbij een op tv uitgezonden muziekles is verweven met een wiskundeles over afgeleiden in het hoofd van het nog jonge hoofdpersonage. Mijmeringen over toevalsmuziek worden vermengd met virtuele aandelenselecties en een theorie over marktruis. Modulaire machineesthetiek gebaseerd op het videospel Minecraft, grafische partituren, flarden van fysica-experimenten en cartoondromen wisselen af met beelden uit Wall Street, zoals de val van de aandelenmarkt, handelaars, algoritmes en transparant glas.

De performance Cycles of 3’s and 7’s beeldt harmonische intervallen die men normaal gezien op instrumenten speelt uit door de berekening van hun onderlinge rekenkundige relaties en frequentieverhoudingen. Conrad en andere leden van The Theatre of Eternal Music zoals LaMounte Young, Marian Zazeela, John Cale en Angus MacLise componeerden zogenaamde ‘dream music’ in de vroege jaren 1960. Deze baanbrekende groep kunstenaars oefende een grote invloed uit op wat daarna ‘minimal music’ werd. Hier wijst Conrad op de belangrijke kruising van conceptuele en performatieve experimenten die aan de theoretische basis liggen van hoe muzikanten, filmmakers, videomakers en elektronische instrumentenbouwers geluid en beeld verkenden.

In dit veelzijdig portret creëert Nam June Paik een pastiche van optredens en anekdotes door John Cage, interviews met vrienden en collega’s, maar ook voorbeelden van Paiks participatieve muziek en televisiewerken die aan de strategieën en concepten van Cage doen denken. De methodes en ideeën die aan de basis van de radicale muzikale esthetiek van Cage liggen – namelijk toeval, willekeurigheid en de democratisering van geluiden – worden duidelijk in een grensverleg- gend werk als 4’33” in complete stilte of wanneer hij onderdelen van composities door I Ching laat bepalen. Dit werk bevat niet enkel een collage van elementen uit Paiks Zen for TV, maar ook fragmenten uit vroege performances van Paik en Charlotte Moorman zoals TV Bra en anekdotes van Alvin Lucier.