“Cette histoire se passe en des temps reculés, des temps de violence. Partout à travers l’Europe une sorte de guerre se propageait. Dans une ville il y avait deux sœurs qui vivaient...” (Virgil Vernier)

In Mercuriales fungeert het verscheurde landschap van de Parijse banlieues als de hallucinante achtergrond waartegen zich een gestoord sprookje afspeelt over de schimmen van gewezen toekomstbeelden. Over het voorstedelijke landschap valt de koude schaduw van de verlaten twin towers van Bagnolet, trieste totempalen van een voorbij tijdperk, droomoverblijfselen van een wereld die de toekomst nog in het vizier had, een tijdperk waarin het nog voor mogelijk werd gehouden om zich een andere wereld voor te stellen dan degene waarin we leven. Begeleid door James Ferraro’s mutaties van klanken uit onze wegwerpcultuur, zwerven de personages door een uiteengevallen wereld van doodlopende straten, eindeloze wegen en doorgangen. Bedekt met felle graffiti lijken ze enkel ellende en anonimiteit te verbergen. De etterende wonde van het heden wordt blootgelegd, dit tijdperk van de ondergang waaruit we moeten redden wat onverbeeld is gebleven, opdat de leegte van de toekomst zou kunnen worden gevuld.