Cristina Perincioli werkte samen met vrouwen uit het eerste opvanghuis voor vrouwen in Duitsland om te ensceneren en te onderzoeken hoe ze aan het geweld in hun relaties wisten te ontsnappen. Perincioli wisselt gereconstrueerde gebeurtenissen af met discussies tussen de vrouwen en biedt ruimte voor traumaverwerking door middel van dialoog, waardoor de vaak verborgen realiteit van huiselijk geweld zichtbaar wordt.

“I have constructed narratives to awaken the viewer’s emotions, feelings of anger and joy. These emotions have a power that can be tapped and directed so that people become actively involved in changing themselves or their world. My films’ upbeat endings represent the collective wish of those involved to show that things can work out. It’s not to give directions for a mass movement nor establish models but rather to create an atmosphere of hope and courage.” (Cristina Perincioli)