Many of my films have been inspired by Ken’s work. Subway is a good example. Like Whistleblowers, this film tries to take the viewer to that instant where each thing is the thing it really is, a deep moment that somehow evades normal time, hovering just outside everyday life. These instants are elusive, unreachable except through the rush of these definite, yet fleeting, images that light up, die away, then light up again. The apprehension of these moments is what links us to something we might term infinity, or the sublime. Ken is right to refer to these images as ‘eternalisms’. After many attempts at an ‘eternalism’, Subway was my best result. Thanks, Ken, for insisting that we see. (Angela Ferraiolo) 

Een trein passeert door een tunnel en raast op een station af. Er wordt met tijd en ruimte gespeeld, dingen komen in een onmogelijke toestand van voortdurende beweging terwijl ze nergens heen gaan. De tunnelervaring veroorzaakt een metafysische ervaring. Gemaakt op de muziek van het eerste deel van Drumming van Steve Reich. (Ken Jacobs) 

Een stereografisch beeld viert de industriële productie van draad. Vele spoelen draad in een grote open fabrieksruimte, vele machines bemand door een handvol mensen. Bemand? Sommige zijn kinderen. Ik activeer de stereofoto, componist Rick Reed suggereert de machinegeluiden. Je hart bloedt voor de kinderen? De kinderen zullen zeker gered worden en dit door hun bazen! "Jongens," zullen zij zeggen "We hebben een oorlog voor jullie." (Ken Jacobs) 

De film zou evengoed Kicking and Screaming kunnen heten, maar dat omschrijft alleen mijzelf in het proces van het maken ervan, de smaak ervan in vraag stellend. Eénmaal de boodschap erin doordrong werd elk bezwaar weerlegd. Het werk vereiste J.G. Thirlwells’ muziek, normaal gesproken veel te openlijk expressief voor mij omdat de meeste van mijn werken uit de schilderkunst voortkomen en best in stilte worden bekeken. Wie zal er de visuele vernieuwing van inzien, of wat er met de tijd gebeurd? Het bepalen van een plaats tussen twee en drie dimensies, de tijd verplichten substantie aan te nemen, is wat ik doe. Seeking the Monkey King is een terugkeer naar mijn mid-twintiger jaren en dat gevoel van afgrijnzen dat mij aanzette om Star Spangled To Death te maken. (Ken Jacobs)