Deze dystopische collage, onderdeel van een trilogie van films over straling, brengt het gebroken narratief van Thelma, een vrouw die aan de monitors werkt in een plutoniumreactor. Plutoniumblond, een kleurcode die doorgaans gebruikt wordt bij schoonheidsproducten, wordt de realiteit van het vrouwenlichaam in de chemische fabriek. Doorheen akoestische collages van ontspannen conversaties en kinderslaapliedjes die verstoord worden door de rookwolken van fabrieken en de dreiging van een nucleaire oorlog confronteert Sandra Lahire’s film de kijker met moeilijke vragen omtrent de aangetaste lichamen die een chemische realiteit bewonen en de vrouwelijke identiteit tijdens een dergelijke crisis. (Mariana Sánchez Bueno)

Recently digitized and restored at Elias Querejeta Zine Eskola (San Sebastian), in the context of the research project “Their Past is Always Present”.

Night Dances ontleent zijn titel aan het gedicht van Sylvia Plath dat hierboven wordt geciteerd. De overlapping van licht en donker beeldmateriaal begeleid door een piano zorgt voor een visuele dans die de kijker uitnodigt stil te staan bij de dualiteit van duisternis en helderheid, bij liefde, ziekte, het leven en de dood. De relatie met een moeder en de relatie met een geliefde worden rituelen van herinnering en realiteit, opgeroepen door performance en archiefreconstructie. (Mariana Sánchez Bueno)

Recently digitized and restored at Elias Querejeta Zine Eskola (San Sebastian), in the context of the research project “Their Past is Always Present”. 

Johnny Panic vertrekt grotendeels vanuit het gelijknamige verhaal van Sylvia Plath en integreert enkele stukken tekst uit Plath’s roman The Bell Jar, dagboeken en gedichten. Lahire voegt aan het verhaal opvoeringen toe van zeven van haar eigen dromen. Het is de enige film die ze ooit draaide in een studio met sets en een cameraploeg, wat haar de mogelijkheid bezorgde om een andere manier van werken te exploreren. Haar vroegere ‘in-camera super-imposition’ effecten worden hier herwerkt in decors met filmprojecties. [ ...] Johnny Panic ontketent een uitwerking van pijn, angst en verlies die in hun ruwe staat blootgesteld worden. Een extreem suïcidaal verlangen. De film brengt dit scherp in focus. Hij choqueert en verstoort door het uitspreken van de horror, maar behoudt door zijn formele elegantie een autoriteit en waardigheid die angstaanjagend mooi is. (Sarah Pucill)