"De eerste scene is lipsynchroon, maar de rest van de dialoog is gesproken door mensen buiten beeld. Het relateert de commentaar van de twee mensen die de film bekijken. Er wordt niets baanbrekends gezegd; het gaat grotendeels over herkenning en geheugen - hoe het gezegd wordt, is belangrijk - niet wat gezegd wordt.” (Morgan Fisher)

“Natuurlijkheid opzettelijk aangetast door onontkoombaar zelfbewustzijn, onbedoeld aangetast door onvermijdelijke natuurlijkheid, een rol gespeeld met ongelooflijke nuance en complexiteit door Maurine Connor”. (Mark Toscano)

Het phi-fenomeen is een perceptuele illusie (beschreven door Max Wertheimer in 1912) waarbij een opeenvolging van stilstaande beelden een perceptie van beweging produceert. “Phi Phenomenon is verbazingwekkend net omdat het onderwerp zo alom bekend is, en het fascineert me omdat het een film is waarin er beweging is maar geen zichtbare beweging.” (Thom Andersen)

“Een documentaire over niks anders dan zichzelf; technici worden acteurs, apparaten worden props; de realiteit die door de film wordt geregistreerd bestaat enkel voor de duur van de film. De soundtrack bestaat uit het gemompel en gepraat van de crew tijdens de productie. Op geen enkel moment lipsychroon.” (Morgan Fisher)

“Deze film neemt de vorm aan van een lezing waarin Fisher met droge humor de verschillende permutaties van klank/stilte en beeld/geen beeld beschrijft. Deze posities worden gedemonstreerd in de montage, die is georganiseerd volgens een strikt schema (bepaald door het delen van een filmrol door het aantal mogelijke combinaties), zonder mededogen voor het publiek dat tevergeefs de dialoog probeert te volgen.” (Mark Webber)

“Cue Rolls lijkt een continu shot van vijf en een halve minuten. Het visuele subject is een synchronisator waardoor constant vier stroken van zwart-witte leader lopen. Op de klankband wordt duidelijk dat Fisher wat ooit een standaardpraktijk was in de industrie (voor het maken van kleurcorrecties en andere aanpassingen vooraleer definitieve prints werden bereid) heeft toegepast op een situatie waarin het volledig irrelevant lijkt.” (Scott MacDonald)

“De projectionist is niet langer het medium om de performances van de acteurs over te brengen naar het publiek; de projectionist is een performer die, volgens Fisher’s instructies (of, in zekere zin, de instructies van de film zelf) kordaat een demonstratie geeft (of daarbij faalt) van de verschillende dimensies van de kijkervaring die gecontroleerd worden vanuit de projectiekabine”. (Scott MacDonald)