Let Me Count the Ways bestaat uit korte fragmenten. Samengeperst tot een zoektocht van 20 minuten illustreren ze de aanloop tot, de verwarring over, en de nasleep van de atoombom op Hiroshima. De titel verwijst naar het aftellen tot het moment dat de bom valt en suggereert een zekere anticipatie. Minus 10 plaatst beeldmateriaal van de vader van de kunstenaar tegenover een interview met een vrouw in het Japans over het inslaan van de bom. Minus 9 laat de ooggetuigenis van een Amerikaanse verpleegster over de bom en de nasleep ervan aansluiten bij luchtfoto’s van een landschap. Minus 8 en Minus 7 tonen fragmenten uit een documentaire The Growth of Plants (c.1950) met daaroverheen een scrollende tekst met beschrijvingen van botanische afwijkingen die veroorzaakt werden door radioactieve straling. Ondersteund door deze verhalen over oorlogsvoering uit het verleden roept het werk van Thornton op om hedendaagse politiek en artistieke praktijk te herbekijken. (Trinie Dalton)

Op 21 januari 1975 schrijft een kind uit een dorp ten noorden van Portugal naar zijn ouders in Angola om hen te vertellen hoe droevig Portugal is. In Milaan denkt een oude man op 13 juli 2011 terug aan zijn eerste geliefde. Op 6 mei 2012 vertelt een man aan zijn dochtertje in Parijs dat hij nooit een echte vader zal worden. Tijdens een huwelijksceremonie op 3 september 1977 in leipzig voert de bruid een hevige strijd met een opera van Wagner die ze maar niet uit haar hoofd krijgt. Maar waar en wanneer begonnen deze vier ‘poor devils’ te zoeken naar verlossing?

In Redemption mijmert Miguel Gomes met zijn kenmerkend gevoel voor humor en melancholie over kleine momenten van menselijke feilbaarheid. De gevatte en aangrijpende montage van Super 8 en 16mm archiefmateriaal is vergezeld van vier briefmonologen (in het Portugees, Italiaans, Frans en Duits) die elk een kwellend schuldgevoel of diepgewortelde spijt verraden. (Andréa Picard)