“I had met someone who told me about Route One, and that it was a good way to cross America. From that conversation, with nothing but a map, I wrote a two or three page proposal about a trip along Route One. Without any idea of what kind of film it might be, just the desire to move. Little by little, the project began to take shape. There was still no concept. I’m not sure I even thought I was going to make the film. There was the idea that we always fall back on: that of living a situation... During five months shooting along this route, I did not have the impression of filming the past, but rather of revealing the present. From the shadows of the interchanges, the town centers of glass and steel stand out against the horizon like studio décors. We were in the present, affronting difficult times.“
In september 1987 keerde Robert Kramer na tien jaar zelfgekozen ballingschap terug naar de VS waar hij vijf maanden lang filmde langs Route One, die Canada verbindt met Key West in Florida. In 1936 was het de meest bereisde route ter wereld, intussen loopt hij naast supersnelwegen en door voorsteden – een dunne strook asfalt die alle oude dromen van een natie doorkruist. Samen met medereiziger Doc (Paul McIsaac) betreedt Kramer een opeenvolging van private werelden die zich gestaag aan de camera onthullen: van een Native American reservaat in Maine tot het Vietnam Veteranenmonument in Washington DC, van een Thanksgiving-diner in een daklozenopvang tot een preek in een evangelische kerk. De barsheid van Kramers vroegere militant werk heeft plaats gemaakt voor een ongedwongen mise en scène, met een vloeiende camera die zich te midden van steeds wisselende personages beweegt. Zelden begaf een filmmaker zich zo onbevreesd op de breuklijnen tussen documentaire en fictie, tussen binnen en buiten, tot op het punt dat de film haast doormidden breekt.
“There is a structure that is almost the same for all the films: you arrive in the middle of something, and lots of elements are given to you. It’s fragmentary, chaotic, you get a lot of signs, a lot of little things to work with. As you go along, it starts to fall into place. I think it’s a very accurate reflection of how my mind works. In the beginning, films are like a vast area, a geography. They are populated with people. Places are extremely important. And I don’t know where I’m going.”
Digitized and restored by Les Film D’Ici with the support of the Centre National du Cinema (CNC)
English spoken
