Helena en haar broer, twee twintigers, zijn met hun moeder in de stad waar ze jaarlijks de zomer doorbrengen. Maar de sfeer is wrang, Helena sluit zich af.

Gedurende de lengte van 1 16mm-filmrol roepen eenvoudige handelingen, landschappen, het zonlicht en flarden muziek een intrigerende sfeer op die schemert in elk beeld.

Een fragment wordt gered van de vergetelheid. Loznitsa filmde in een psychiatrisch instituut in een uithoek van Rusland. Het resultaat is een document waarin alles niet van deze tijd lijkt te zijn. Een verhaal over verbanning, het uitgestoten worden door de maatschappij.