Deze film van Trinh T. Minh-ha, waarvan de titel deels verwijst naar een Chinees raadspelletje, reflecteert op Mao’s beroemde uitspraak “Laat honderd bloemen bloeien en honderd scholen met elkaar wedijveren.” Het biedt tegelijk een excursie in het doolhof van allegorische benamingen en vertellingen in China en een beschouwing op vragen van macht en verandering, politiek en cultuur, zoals weerspiegeld door de gebeurtenissen op het Plein van de Hemelse Vrede in 1989. In tegenstelling tot de conventionele verwachtingen van “authenticiteit”, laat Trinh T. Minh-ha mensen aan het woord die zich op de grens van buitenstaander en insider bevinden. Getuigenissen van kunstenaars, filosofen en culturele werkers worden doorweven met vrouwenstemmen, Chinese populaire liederen en klassieke muziek, en uitspraken van Mao en Confucius. Videobeelden bootsen de gebaren van kalligrafie na en contrasteren met filmbeelden van het Chinese platteland en gestileerde interviews. Net als de traditionele Chinese opera ontvouwt deze film zich door middel van “gedurfde weglatingen en minieme voorstellingen” om “het echte in het illusoire en het illusoire in het echte” weer te geven. Door kleur, ritme en de veranderende relatie tussen oor en oog te onderzoeken, manifesteert deze meditatieve documentaire de verschuivingen van interpretatie in de hedendaagse Chinese cultuur en politiek.

“Every work I realized, has been realized to transform my own consciousness. If I went to Africa to dive into a culture that was mostly unknown to me then, I went to China mainly because I was curious as to how I could depart from what I knew of Her. The prejudices that the Vietnamese carry vis­-a-­vis the Chinese are certainly historical and political. The past domination of Vietnam by China and the antagonistic relationship nurtured between the two nations have been weighing so heavily on the Vietnamese psyche that very often Vietnamese identity would be defined in counteraction to everything thought to be Chinese. And yet it suffices to look a bit harder at the Vietnamese culture – at its music, to mention a most explicit example – to realize how much it has inherited from both China and India.”

English spoken